Het is nogal arrogant om te denken dat er niet meer dan onze eigen wereld bestaat in dit natuurkundige pretpark dat wij de realiteit noemen. Veel wetenschappers in rolstoelen met grappige computerstemmen beweren dat er meer realiteiten bestaan, waarin bijvoorbeeld de wereld niet door mensen maar door dolfijnen, muizen of griesmeelpudding wordt geregeerd. De Dode Pixel, rusthuis voor overbodige gamepersonages, functioneert als een brug voor al deze realiteiten, als een stukje spinazie tussen twee tanden die je negeert in de ijdele hoop dat anderen dat ook doen. PeterKoelewijn had wat extra tijd nodig om Duke Nukem’s dossier te ontcijferen, het was namelijk geschreven in een combinatie van Bargoens en het accent van Sylvester Stallone.
Naam Patiënt: Duke Nukem
Dokter: Isabella Dyood
Game van Herkomst: Duke Nukem (1991)
Beschrijving: Man, tussen de 30 en 40 jaar oud, blond getrimd haar, uitzonderlijk gespierd, draagt voornamelijk strakke shirtjes, zonnebrillen en leren kisten met ijzeren neuzen. Type Oostenrijkse bodybuilder dus.
Duke Nukem is een varken. Ik beschouw mezelf als een bovengemiddeld getalenteerde psycholoog, maar ik kan geen betere beschrijving vinden. “The Duke”, zoals hij zichzelf graag noemt, ook door zijn vrienden (of patiënten die daarvoor doorgaan), is een typisch voorbeeld van wat er allemaal mis is met mannen. Zijn foute machogedrag, onnatuurlijke spiermassa en stoffige oneliners geven me altijd kotsnijgingen. Maar ik koester geen wrok tegen dit zielige hoopje gamenostalgie, allerminst. Ik probeer hem juist te helpen, daarvoor sta ik tenslotte op de loonlijst.
Duke Nukem werd hier alweer enkele jaren geleden heengebracht, meer in verwarde dan in krankzinnige toestand eigenlijk. Tot op de dag van vandaag koestert meneer de ijdele hoop dat hij binnenkort in de beste game ooit zal spelen. Dit heeft geleid tot een lange serie aan hardnekkige waanbeelden. Bovendien zie ik veel eigenschappen van een pathologisch leugenaar terug in de patiënt. Het maakt mijn taak om hem weer op het rechte pad te krijgen des te zwaarder. Maar ik klaag niet hoor.
Omgang met anderen
Als ik in mijn studieboeken onder egocentrisch kijk, zie ik een foto van Nukem staan. Geen wonder, ik heb hem er zelf ingeplakt. De patiënt is er heilig van overtuigd dat ie nog altijd de onbetwiste nummer 1 is. Hij betaalt zo’n beetje voor alles met zijn handtekening. Tijdens een opstootje in de kantine kerfde hij zijn krabbel zelfs in de borst van nieuweling Matt Hazard. Het littekenweefsel zal er nimmer fraai uit gaan zien, vooral omdat het “xxx’jes” goed leesbaar is gebleven. Ondanks dat Duke’s ego de omvang van België overtreft, geniet hij veel populariteit onder de patiënten. Ze luisteren zelfs naar zijn geraaskal over dat de beveiligingsmedewerkers ruimtezwijnen in vermomming zijn. Met vrouwelijke artsen heeft hij dan weer weinig tot geen problemen. Alleen een maand geleden was er een incident waar hij een vrouwelijke collega van mij een briefje van tien voorhield en “Shake it, baby” gromde. Blijkbaar wilde hij haar borsten zien, en blijkbaar moet ik hem dat niet kwalijk nemen.
Rorschachtest
Ondanks dat ik mijn minachting voor de lobbes niet volledig in de kiem kan smoren, ben ik vrij overtuigd dat hij nog te redden is. Let wel, het zal het uiterste van mijn talenten vergen, en zelfs dan zal ik minstens een raam van een paar jaar nodig hebben. De ontmoeting waarbij ik hem het goede nieuws vertelde was… interessant. Alles is uiteraard opgenomen en hieronder door mijn assistent genotuleerd.
Dyood: ‘Goedemiddag meneer Nukem.’
(Twee potige bewakers brengen Duke Nukem naar binnen, die gehandboeid tussen hen in blijft staan met een dikke grijns.)
Nukem: ‘Hail to the King, baby!’
Dy: ‘Juist, ga zitten en geef me je kauwgom, dat staat onbeleefd tijdens een normaal gesprek.’
N: I’m here to kick ass en chew bubblegum, and I’m all out of ass! Oh wacht, sorry, mag ik die effe overdoen?’
(De bewakers drukken hem niet zachtzinnig in de houten stoel. De eerste trekt de patiënt z’n kaken open alsof het de bek van een leeuw is, terwijl de tweede het roze goedje eruit vist en hem met een pisboogje naar de dokter gooit. Ze vangt hem op in een tissue en smijt het stukje gom met een geïrriteerde uitdrukking in haar prullenbak. Daarna knikt ze naar de bewakers die vertrekken.)
Dy: Ik kom meteen ter zake meneer Nukem. De laatste jaren hebben we weinig vooruitgang met u geboekt, simpelweg omdat we u niet konden laten beseffen dat uw volgende game, Duke Nukem Forever, er niet meer aankomt. Tenminste, daar ging uw uitgever vanuit, totdat we het bericht ontvingen dat ze er nu toch weer wel brood in zien.’
N: ‘Nooit begrepen waarom je er ooit aan twijfelde.’
Dy: ‘Dat de ontwikkelaar al jaren aanmodderde en uiteindelijk failliet verklaard werd waren anders aardige weggevertjes.’
N: ‘Ach, als het jou maar opgewonden maakt in het holst van de nacht.’
(De dokter laat een geïrriteerde zucht ontsnappen)
Dy: ‘Ik heb u niet laten komen om opnieuw ruzie te maken. Daar sta ik boven. Maar snap je het niet meneer Nukem? Als deze game wordt gemaakt komen ze natuurlijk als eerste bij u langs. Ze verwachten dan wel een Duke Nukem die enige grip op de realiteit heeft. Daar gaan we ons dan ook de komende maanden op focussen, te beginnen met deze sessie.’
N: ‘En wat als ik weiger?’
Dy: ‘Medewerking aan de potentieel grootste game ooit weigeren? Kom op, meneer Nukem, u kunt beter bluffen dan dit. We gaan een Rorschachtest doen. Ik toon u plaatjes, u vertelt me wat als eerste in uw gedachten binnenschiet. Eerste plaatje.’
N: ‘Kleuren? Tuurlijk, inktvlekken krijgen kleuren en hedendaagse shooters verliezen ze. De wereld is echt fucked up.’
Dy: ‘Rorschachtests kunnen kleuren bevatten. Mijn persoonlijke variant kan zelfs andere plaatjes bevatten.’
N: ‘De wereld is nog steeds fucked up.’
Dy: ‘Vertel me gewoon wat je als eerste in de vlek zag.’
N: ‘Een explosie.’
Dy: ‘En wat zie je in deze?’
N: ‘Het Konami-logo.’
Dy: ‘Ok, misschien zag je dat logo omdat je een fan van hun werk bent, of misschien had je zelf graag deel willen uitmaken van hun…’
N: ‘Naah, ik zit gewoon al de hele dag met m’n gedachten bij Konami.’
Dy: ‘Uh, leg eens uit?’
N: ‘Of heb je niet gehoord dat ze vandaag iemand hier naartoe sturen om mij te beoordelen? Ze willen me de ster maken van hun nieuwe dansgame!’
(De dokter legt een hand op haar gezicht. Meneer Nukem lijkt zich van geen kwaad bewust.)
Dy: Nukem, als hooggewaardeerde medewerker van De Dode Pixel weet ik wie er naar binnen en naar buiten gaat. De enige Konami-medewerker die hier over de drempel komt, is een advocaat die documenten ondertekent voor de diverse Pac-Man klonen. Het volgende contract verloopt pas over vijf jaar! Het is weer een van je waanvoorstellingen, maakt niet uit hoe flamboyant je danspakje er uit mag zien!’
N: ‘Paars is inderdaad niet echt mijn kleur, ben meer een rood persoon, maar die glittertjes zijn wel geinig, niet?’
Dy: ‘Ik zie dat je nog niet klaar bent voor dit soort tests. Misschien dat we je brein eerst wat verder moeten openen, figuurlijk of letterlijk.’
N: Je kunt je wel groot en stoer houden tegenover iedereen, maar ik herken een fake iemand wanneer ie voor me staat.’
Dy: ‘Waar bazel je over?’
N: ‘Je bent slechts een marionet die bespeelt wordt door de ware dokter.’
Dy: ‘Ik laat je naar je kamer terugbrengen.’
N: ‘Doe de groeten aan je mentor, of noem je hem meneertje nietmachine? Hij zit in je borstzakje nietwaar? Ik heb je wel ermee zien smoezen op momenten dat je dacht dat je alleen was.’
(De bewakers treden binnen terwijl de dokter dingen zegt die te grof zijn om te noteren. Meneer Nukem weet een paar hoeken uit te delen voor hij overmeestert wordt. Tussendoor roept hij dat zijn testikels van staal zijn. De rust keert weder maar net wanneer ik wil opruimen hoor ik dokter Dyood opnieuw praten met een vervormde stem. Ze praat met…
PeterKoelewijn: Ja en hier wordt het document nagenoeg onleesbaar. Iemand heeft met een zwarte marker de tekst grondig weggekrast. De paar woorden die ik eruit kan opmaken beschrijven een gesprek tussen Dyood en wat haar nietmachine moet zijn. Ze noemt het ding meester. Onderaan deze pagina zaten uitgescheurde nietgaatjes. Blijkbaar ben ik op meer dan één geheimpje gestuit.
