Eigenlijk heb ik het wel een beetje gehad met al die zombies. Je ziet ze tegenwoordig overal opduiken. Zijn het niet de zombiegames zelf, dan schiet ik ze wel neer in Call of Duty, Red Dead Redemption of Borderlands.
Geen gil van enthousiasme dus, toen Dead Island op mijn deurmat plofte.
Teleurstelling
Ook m’n eerste kennismaking met het eiland was niet om een ansichtkaart over naar huis te schrijven. En dan doel ik vooral op de grote hoeveelheid schoonheidsfoutjes. De personages waar je uit kunt kiezen slaan als een tang op een varken en het verhaal tapt uit hetzelfde vaatje. Dit alles zonder humor of zelfspot.
Na een korte introductie deed ik mijn plichtmatige postbodemissies om de andere overlevenden te helpen. Onderweg mepte ik af een toe een zombie voor z’n harses, maar als ik de game niet uit had willen (lees: moeten) spelen, had ik ‘m al na twintig procent van de main story uit m’n console gehaald. De genoemde schoonheidsfoutjes begonnen me steeds meer te irriteren, en hoe het verhaal verder ging, boeide me al helemaal niet.
Comeback
Ik ben echter blij dat ik toch heb doorgespeeld. Als er namelijk iets aan deze game klopt, dan is het wel de gameplay. Zombies neerslaan voelt heerlijk. Terwijl je, RPG stijl, in level stijgt en je skilltrees invult, levelen de zombies mee. Er zijn daardoor nooit gebieden die te moeilijk of te makkelijk zijn.
Alles hangt af van je wapens, die je verzamelt of zelf maakt. In tegenstelling tot een Dead Rising, waar je last hebt van tijdsdruk, ben je op Dead Island zo vrij als een vogel en dat voelt fantastisch. Er zijn genoeg zombies of achtergelaten koffers om te looten en naast je missies kun je er gewoon op uit trekken om spullen te verzamelen.
Co-op
Mijn liefde voor Dead Island groeide naarmate ik de game langer speelde en nieuwe gebieden ontdekte, maar het ware plezier van Dead Island openbaarde zich in de vorm van de co-op mode. Met een simpele druk op de knop spring je in een game van iemand die even ver is als jij of join je een game van een vriend.
De co-op werkt soepel en doet samen met de vermakelijke gameplay, de lelijke texture pop-ups, het slappe verhaal en de andere steken die deze game laat vallen, vrijwel vergeten.
Conclusie
Het is even doorbijten als een zombie, maar dan krijgt het plezier van de gameplay en de co-op absoluut de overhand. Had Dead Island minder schoonheidsfoutjes gehad en een meeslepend verhaal, dan was het cijfer flink hoger uitgevallen.
