Ga naar inhoud

Ramon Fanficties


marCiano

Aanbevolen berichten

  • 1 maand later...
  • 4 weken later...
Ramon zat in bad, gewoon in bad.. Een beetje met het sop te klieren.. Je weet wel met die vlokkenschuim.. Zijn buik en schouders te versieren.. Voelt hij ineens 2 kleine bobbels.. Waar volgens hem eerst nog niks zat.. Niet veel, maar toch het zijn echt 2 bobbels.. En dat hoort niet.. Ik hoor plat.. Dus sinds een uur is hij nu niet meer te genieten.. HELP.. HELP.. HELLUP.. Hij krijgt tieten..

Hier had uw advertentie kunnen staan

 

Link naar reactie
Delen op andere sites

  • 5 maanden later...
Het was rond een uur of twee dat Ramon de keuken in slenterde om te brunchen. De afgelopen week had hij iedere dag van ochtend tot middag in zijn bureaustoel geslapen. Het vreemd uitziend melanoom had behoorlijk wat stress met zich meegebracht: de afgelopen nachten had hij afleiding van zijn mogelijk naderende dood gezocht door Wikipedia of Doornroosjes Instagram af te struinen tot de slaap hem uiteindelijk overmande. Deze nacht had hij echter heerlijk in zijn kingsize bed gelegen: met het wegsnijden van het melanoom was ook de last van zijn schouder verdwenen. Tevreden zette hij wat koffie en besprenkelde hij zijn boterham met een royale hoeveelheid hagelslag (Moeder wilde altijd die Fair Trade rotzooi, maar Ramon *stond* op De Ruijter Specials extra puur). Eenmaal op zolder aangekomen plofte hij neer op zijn bureaustoel en zette hij zijn anime aan. Het ontbijt kon beginnen. Plots hoorde hij echter - heel zacht – een bekend stemmetje: "Weet je zeker dat je dat wilt eten?!" Moeder? Ramon keek om zich heen, maar er was niemand in zijn kamertje. Hij luisterde aandachtig, maar hij hoorde ook geen gestommel dat zou duiden op Moeders aanwezigheid. Hij haalde zijn schouders op en nam een hap van zijn boterham. "Is het wel lekker?" Weer niemand. Ramon keek even vertwijfeld naar zijn Ghost in the Shell poster met daarop majoor Motoko Kusanagi in een uitdagende pose. Was zij het geweest? Hij schudde zijn hoofd. *Nee Ramon, niet zo wensvol denken. Het is gewoon een poster.* Daarbij, het stemmetje had ook niet de bravoure van de heldin uit zijn favoriete anime. Het was zeurdiger, nasaler, bekender. Maar waar kwam het vandaan? Had hij naast een melanoom ook een hersentumor? Misschien was hij gewoon nog een beetje slaperig. Hij nam een slok koffie. "Was de koffie wel warm?" Hij verslikte zich bijna. Niet alleen herkende hij het stemmetje plotseling; het leek bovendien van onder zijn kamerjas vandaan te komen. Hij holde naar de spiegel, en trok zijn kamerjas uit. "Weet je het zeker?!" Hij trok zijn shirt uit. En inspecteerde zijn lichaam. Om zijn ene schouder zat het verband van de operatie. Op zijn anders schouder echter … Het was nu duidelijk te zien. Een onregelmatige, bruin met zwarte vlek, met in het midden een spits, zuur kijkend gezicht dat hij uit duizenden herkende. Ramons adem stokte in zijn keel. Dit ko niet waar zijn. Een melantante. "Wat is het koud zeg."
Link naar reactie
Delen op andere sites

  • 6 maanden later...

Doe mee aan dit gesprek

Om te reageren, moet je eerst inloggen. Dit doe je door rechtsboven op inloggen te klikken.

Gast
Reageer op dit topic

×   Geplakt als verrijkte tekst.   Herstel opmaak

  Er zijn maximaal 75 emoji toegestaan.

×   Je link werd automatisch ingevoegd.   Tonen als normale link

×   Je vorige inhoud werd hersteld.   Leeg de tekstverwerker

×   Je kunt afbeeldingen niet direct plakken. Upload of voeg afbeeldingen vanaf een URL in

  • Wie is er online

    • Er zijn geen geregistreerde gebruikers deze pagina aan het bekijken
×
×
  • Nieuwe aanmaken...