The Last of Us: Part 2 (PS4) – Spoilerloze, maar niet emotieloze review

Als gamers zijn Florian en Wouter praktisch twee zijden van een medaille: Wouter kijkt bijvoorbeeld wenkbrauw ophalend, maar wel met een soort respect naar het geduld dat zijn collega kan opbrengen voor zelfs de meest niche JRPG’s. Florian, op zijn beurt, rolt z’n ogen helemaal achterin z’n schedel als Wouter bazelt over zijn liefde voor The Sims. Zelfs als het gaat om de Uncharted-serie hebben de twee PU-redacteuren een afwijkende mening, want Florian vindt het een van de meest geweldige series ooit gemaakt, terwijl Wouter weinig voelt tijdens het spelen van deze Hollywood-achtige achtbaan.

Vreemd genoeg is The Last of Us de sweet spot waar hun smaken overlappen en beide gamers het niet harder met elkaar eens kunnen zijn. Zo zegt Florian over het eerste deel: “Een meeslepend Naughty Dog-meesterwerk, waarbij de personages en het verhaal centraal staan in een geloofwaardige, fucked up wereld!” Wouter gaf de game in 2013 een 99 en schreef: “The Last of Us is een meesterklas in zowel gameplay als verhaalvertelling; onmisbaar en onvergetelijk.” Kunnen deze mannen, met onmiskenbaar van elkaar verschillende smaken en eisen voor games, het opnieuw met elkaar eens zijn wat betreft The Last of Us: Part 2?

Ellie, Joel, we hebben je gemist!

Zeven jaar lang hebben we moeten wachten op The Last of Us: Part 2, en in de tussentijd is er weinig uitgekomen dat ook maar in de buurt komt van die prachtige en tegelijkertijd spijkerharde reis van Joel en Ellie. Zoals we in deze preview kunnen lezen, hebben ze bij Naughty Dog lang nagedacht of ze überhaupt een vervolg op The Last of Us wilden maken. Het was zondermeer een succesvolle game, maar de ontwikkelaar zegt genoeg creatieve vrijheid te hebben dat ze pas met de ontwikkeling van The Last of Us: Part 2 wilden beginnen als ze een ‘emotionele kern’ hadden gevonden die net zo sterk is als die van het eerste deel. 

Wouter: “Nou, dat is ze gelukt. Waar het in de vorige game vooral draait om de onvoorwaardelijke liefde die een ouder voor diens kind voelt, ligt de focus van Part 2 op de vraag: hoe ver ben je bereid te gaan voor iemand waar je van houdt? Dat niet alleen - en nu moet ik voorzichtig zijn om niet te veel te verklappen - het gaat ook om een conflict en de verschillende perspectieven daarbinnen. Iets waar je als speler heel nauw bij betrokken raakt op een volledig unieke manier.” 

Florian: “Naughty Dog wilde een deel 2 maken, omdat ze een geweldig goed idee hadden, niet omdat het financieel logisch is. Precies zoals het zou moeten zijn! Er zijn maar weinig studio's die dit kunnen flikken, maar het zorgt voor een meesterlijke basis waarbij er minder druk wordt gecreëerd. Het resultaat van deze absolute vrijheid is verbluffend.”

We kunnen snel klaar zijn over het verhaal, want daar moet je zo weinig mogelijk over weten voordat je The Last of Us: Part 2 gaat spelen. Het is zelfs link om het over de personages te hebben, dus laat Wouter het hierbij: “Het is van essentieel belang, om de volledige impact van het verhaal van The Last of Us: Part 2 te voelen, dat je deel één hebt gespeeld; de emotionele kern ligt namelijk in de breekbare relatie tussen Ellie en Joel. Meer mág je simpelweg niet weten over het verhaal, dus manoeuvreer het internet als een kat over een nat wegdek: lichtvoetig, maximaal voorzichtig en met extreme argwaan. Ik heb medelijden met iedereen die, door dat gigantische lek waarmee de hele plot van The Last of Us: Part 2 geopenbaard werd, per ongeluk op spoilers is gestuit. Want praktisch elke spoiler is een HEFTIGE spoiler!”

Het komt er in feite op neer dat iedereen die iets voelde tijdens het spelen van The Last of Us, ongeveer het dubbele moet verwachten qua emoties van The Last of Us Part 2. En dat komt niet alleen door de twee keer zo lange speeltijd.

Speel het, voél het

Geweld en de gevolgen daarvan zijn een belangrijk gegeven dat inderdaad in zowel gameplay als narratief terugkomt, waarmee beide elementen van de game wederom, in vergelijkbare mate als in het vorige deel, één geheel vormen, naadloos in elkaar over vloeien en elkaar versterken. Hoewel er op het eerste gezicht weinig veranderd lijkt te zijn als het gaat om speelstijl en -wijze: “The Last of Us heeft nogal wat commentaar gekregen op diens gameplay en hoewel ik zelf volledig geboeid ben gebleven en me nooit helemaal in deze kritiek heb kunnen vinden, snap ik wel waar het vandaan komt”, vindt Wouter.

“Als je namelijk, als een volledig emotieloze Vulcan, de gameplay helemaal als een losstaand element bekijkt, zonder context, dan zou je kunnen zeggen dat er op dat gebied weinig baanbrekends of unieks aan de hand is. Dat geldt ook voor deel twee, en aanvankelijk was ik daarom licht teleurgesteld na het opzetten van m’n Spock-bril. Dat veranderde al snel, iets wat volledig te maken heeft met bepaalde plotontwikkelingen. Dingen waar ik niets over kwijt kan dus! Het komt erop neer dat gameplay en verhaal nog steeds in elkaar overvloeien op een manier die wél uniek en baanbrekend is.”

Florian is evenmin teleurgesteld: “De grootste verbetering is op het gebied van AI. Vijanden zijn veel slimmer geworden en werken samen om je op te jagen. Je moet nu veel meer nadenken over hoe het beste je tegenstanders uit kunt schakelen en, als het even kan, zonder de andere vijanden te alarmeren. De gebieden zijn daarnaast een stuk groter dan in het eerste deel en er zijn meer hoogteverschillen in verwerkt. Je moet nu ook rekeninghouden met vijanden die misschien een verdieping hoger zitten, maar naar beneden rennen of bovenop je springen als je te veel geluid maakt. En dan heb ik het nog niets eens gehad over de honden, die je kunnen ruiken en volgen! Opgejaagd is de name of the game. De gameplay is geen ondergeschoven kindje in Part 2, het is op alle mogelijke manieren geperfectioneerd!”

Wouter specificeert dit: “Zo hebben beide elementen van de combat een extra laag gekregen. Ten eerste is daar een ontwijk-move, een handige dodge die ervoor zorgt dat je makkelijker kan ontsnappen als je onverhoeds in een handgemeen (Oudnederlandsch voor vuistknokken) terecht komt. Het ziet er overigens ook cool uit en het voelt fijn om de timing preciés goed te krijgen, zodat je soepel een zwaai van een bijl ontwijkt. Prone gaan, oftewel kruipen, zorgt ervoor dat de stealthy kant van de gameplay ook een extra dimensie krijgt, en niet zo’n beetje ook. Ik heb regelmatig gevechten ontweken door in kruipruimtes te ontsnappen of in het gras neer te ploffen, maar het zal je ook helpen volledig ongezien te blijven. Overigens is dat geen garantie op onzichtbaarheid, en de eerste keer dat je dáár achter komt… Goed, die hartaanval wil ik je niet ontnemen!”

100% van de tijd geboeid?

Wouter en Florian hebben verrassend veel emotionele bijstand nodig gehad tijdens het spelen van The Last of Us Part 2. Het hielp om elkaar beladen berichtjes te sturen, want op een of andere manier is dit een game die je moet verwerken met hulp van iemand anders.

Florian: “The Last of Us 2 laat je dealen met gevoelens die in geen enkele andere entertainmentvorm overgebracht kan worden. Je gaat van liefde naar haat en weer terug, en zal zelfs schuldgevoelens opbouwen! De emoties zijn ongekend in een game, of wat voor entertainment dan ook. Ik ben mans genoeg om toe te geven dat ik een paar tranen over m'n wangen heb laten rollen.”

Wouter is zwaar onder de indruk van het filmische aspect van The Last of Us Part 2: “Nog nooit heb ik zulk sterk acteerwerk in een game gezien, wat natuurlijk het maximale effect heeft door de verbeterde performance capture. Niet eerder is regie en script zó serieus genomen en is er zoveel voelbare chemie tussen personages als in The Last of Us: Part 2. Maar niet op zo’n wijze dat Naughty Dog vergeet dat dit een game is. Nee, er wordt nog altijd gezorgd dat je daadwerkelijk deel uitmaakt van wat er gebeurt, op hele slimme manieren. Er zijn daardoor momenten geweest dat ik daadwerkelijk moeite had om bepaalde knoppen in te drukken door de emotionele lading een handeling had. Of dat ik bijna niet naar het scherm kon kijken omdat er iets vreselijks gebeurde, of omdat ik zélf iets vreselijks deed.”

Maar het kan toch niet zo zijn dat je continue honderd procent geboeid blijft door The Last of Us: Part 2? Zijn er geen momenten geweest waarop de aandacht wat verslapte? Wouter: “Kijk, het blijft natuurlijk een game met aardig wat nadruk op stealthy gameplay. Althans, als je minstens op Hard speelt, dan moet je wel sneaky zijn. Dus heel af en toe wordt het gesluip en gekruip ietwat eentonig en na honderd keer maakt de keelsnij-move van Ellie zelfs geen indruk meer. Je kunt daarin overigens wel weer een nieuwe uitdaging vinden door zo weinig mogelijk mensen af te maken, iets wat Neil Druckmann ook aanraadt, maar daar moet je wel even Ritalin voor in huis halen! Eh, een drug die ik overigens nooit publiekelijk zou aanraden…”

Florian is het daarmee eens: “De game grijpt je vanaf de eerste seconden zonder genade bij je strot en knijpt naarmate de game duurt alleen maar harder. Er zitten geen suffe momenten in, Naughty Dog heeft laten weten een shitload aan content te hebben geschrapt en wat er is overgebleven past zo goed als perfect in de game. Het is een optimalisatie van de bovenste plank, waarbij alle content zorgvuldig is gekozen om je de meest epische emotionele ervaring te geven in een game ooit!

Hoe nu verder met het leven

En dus gebeurde weer iets speciaals, iets wat nog maar één keer eerder is voorgekomen: de redacteuren zijn het roerend met elkaar eens. Ondanks hun bijna contrasterende meningen vinden ze allebei dat The Last of Us: Part 2 de beste videogame van dit moment is. Wouter: “The Last of Us: Part 2 gaat haters hebben, gaat mensen laten opkijken van hun bordje pap om gemene dingen te roepen. Maar dat komt omdat deze game iets te zeggen heeft, misschien zelfs meer dan bijna alle voorgaande triple-A games ooit, ever, bij elkaar opgeteld.

The Last of Us: Part 2 is een kunstwerk en dat roept emoties op, zowel positieve als negatieve. Ik heb inmiddels deze hartroerselen een plekje weten te geven, maar voordat iedereen zo ver is, zal er veel gezegd worden over deze game, veel meningen de rondte doen. Ik kan iedereen van harte aanraden om deze game te spelen, van begin tot eind, om dán pas je mening te vormen, dan pas je gevoelens te uiten. Als je eenmaal zover bent, dan zijn we er voor je om voor emotionele bijstand te zorgen. Want die zal je nodig hebben.”

Er kleeft echter wel een nadeel aan de kwaliteit van The Last of Us: Part 2, zo zegt Florian: “Besef je dat alles hierna gaat tegenvallen? Ik hou m'n hart vast voor bijvoorbeeld Ghost of Tsushima.”