Tomb Raider - review 

LET OP! Dit is een kortere versie van de review die in Power Unlimited 04 te vinden is. Check dus de betere en volledigere versie van dit verhaal (op lekker ruikend papier) in ons magazine, dat 22 maart in de winkels ligt.

Tomb Raider flirt subtiel met de serie Lost, maar ik moest tijdens het spelen ook regelmatig denken aan Apocalypse Now (de film) en William Golding’s Lord of the Flies (het boek). Maar ook als je die gelaagdheid of referenties niet voelt, zal de adrenaline regelmatig door je aderen spuiten. Bijvoorbeeld wanneer een grottenstelsel op instorten staat en je op tijd weg moet zien te komen, of als je door een brandend paleis rent terwijl je beschoten wordt, of als je in een kolkende rivier terechtkomt en meegesleurd wordt richting een dodelijke waterval.

Een extra pluim is er voor het leveldesign dat zeer gelaagd is. Het eiland bestaat uit verschillende hubs en iedere grote omgeving bestaat weer uit verschillende ‘levels’. Ik zet bewust levels tussen haakjes omdat je heel lang in een bepaalde omgeving zult klimmen en klauteren, schieten en exploreren.

Ook de puzzels zijn wat logischer geïntegreerd in de omgevingen dan in de eerdere TR-games. Deze keer geen schakelaars, pressure plates en beelden die je moet verschuiven; in plaats daarvan stoei je met wind, water, vuur en zwaartekracht. Het zijn geen epische puzzels, maar het voelt allemaal minder bedacht en het geheel komt daardoor een stuk geloofwaardiger over.

Het zelfde kan gezegd worden over het raiden van de tombes. Het zijn geen gelikte, glimmende gebouwen vol goud, maar rommelige, stoffige en verweerde ruimten. De Indiana Jones en Uncharted invloeden zijn overduidelijk, maar het is veel smeriger, rauwer en harder, en dat maakt dit avontuur des te intenser

Dus remember: wil je de onuitgeholde versie van deze review lezen, koop PU 04!