DOOM Eternal Review - De meest heavy metal puzzelgame ooit gemaakt 

Laat ik deze review beginnen met de minpunten, want dan hebben we dat gehad. Ten eerste: DOOM Eternal neemt ’zijn eigen spelwereld véél te serieus. Waar het verhaal in DOOM (2016) doelbewust samen te vatten was in enkele, krachtige zinnen, geilt dit vervolg ontzettend hard op de ‘lore’ (ugh) die het bedacht heeft voor de Doom Slayer en zijn langdurige conflict met de hel. Allemaal leuk en aardig, die ‘Night Sentinels’, maarreh… het boeit mij geen reet, en het voelt na het vetloze doch verrassend effectieve plot van de vorige game ietwat zelfingenomen. Meer dan ‘de demonen zijn terug, maar Doom Slayer is letterlijk té chagrijnig om het loodje te leggen’ heeft DOOM Eternal niet nodig.

Kijk of luister je liever naar deze review? Hieronder staat de videoreview voor je klaar:

Woedend

Erger vind ik hoe ik Bethesda z’n typische online bullshit in de game geforceerd heeft, want je mag de game niet beginnen alvorens je ingelogd bent met een Bethesda-account. En bén je eindelijk ingelogd? Dan maakt dat de laadtijden erger: de game neemt namelijk royaal de tijd om, na het inladen van elk level, eerst ook nog even te checken hoe je verbinding is. Ook elke keer nadat je sterft. Om woedend van te worden.

Doe dus wat ik deed, en schakel de internetverbinding volledig uit op het apparaat waar je op speelt, zodat je niet hoeft te dealen met dit typische Bethesda-gekloot (waar id Software verder niets mee te maken heeft, geloof ik). Zo, tot dusver alles wat níet ronduit geweldig was.

Onvergetelijk

Ik zou je graag een opsomming willen geven van alles wat er anders is in DOOM Eternal (veel) en hoe elk apart gameplay-element in elkaar steekt, maar daar heb ik niet genoeg woorden voor. Om je een voorbeeld te geven: er zijn vijf manieren om de Doom Slayer te upgraden, en sommige van die upgrades kun je vervolgens óók nog eens upgraden. Shit gaat ver.

Laat me je daarom vooral vertellen hoe DOOM Eternal vóélt: als een echte, pure, ongegeneerde videogame. Een videogame met gigantische levels, ontelbare vijanden, keiharde power ups, geheime kamers, slinkse platformuitdagingen, exploderende tonnen, gigantische bazen, interactieve objecten met een veel te groene gloed, hilarische easter eggs, ontgrendelbare cheatcodes, slimme minigames, opzwepende heavy metal, en werkelijk — wérkelijk — onvergetelijke actie.

Hakken en zagen

Dit is hoe gigantisch de ballen van DOOM Eternal zijn: de game bevat géén handgun. Het eerste wapen dat je krijgt is gewoon de shotty, en dat, dames en heren, is een statement. Ja, je krijgt continu nieuw, vernietigend speelgoed om mee te spelen, maar je zult ook álles nodig hebben om te overleven. En je handje wordt geen moment vastgehouden. DOOM Eternal is stiekem namelijk ’s werelds meest intense puzzelgame.

Want gewoon ‘effe’ knallen? Please. Heb je health nodig? Dan moet je glory-killen. Komt er een Cacodemon op je af? Gooi een Frag Grenade in z’n bek. Draagt iemand een energieschild? Overlaad het met je Plasma Rifle zodat het ontploft. Staat er ’n groepje zombies bij elkaar? Zet ze in de fik en ontvang stukken armor. Arachnotron? Schiet z’n kanon eraf met je Heavy Cannon zodat-ie geen dreiging meer is. Beweegt een Whiplash te snel? Flikker er een Ice Bomb op. Pinky? Schiet ‘m in z’n reet. Baron of Hell? Chaingun-voer. Te weinig ammo? Kettingzaag, baby. Ga zo maar door.

Elke confrontatie in de game heeft dus een ideale oplossing. Maar de juiste handelingen bedenken, in het heetst van de letterlijke strijd, terwijl je 1) als een acrobaat door de arena aan het vliegen bent, 2) achterna wordt gezeten door een dozijn demonen, 3) je minstens net zoveel vijanden vóór je ziet, 4) je ook moet letten op metertjes als je health, ammunitie en herlaadbare powerups en gear, en 5) je ondertussen óók nog eens probeert goed te mikken? Shit man, dat is puur snelschaken. Aan de crack, maal honderd. En dat is de magie van DOOM Eternal: het ziet eruit als de luidste, meest groteske en meest hersendode actiegame op de markt, maar het is stiekem het beste voorbeeld van een ‘thinking man’s shooter’ óóit gemaakt.

Niet te omschrijven

DOOM Eternal is het gros van de tijd dus extreem overweldigend; DOOM (2016) voelt in vergelijking zelfs aan als een Fisher Price-versie. Maar wanneer al die ogenschijnlijk ontelbare elementen klikken? Wanneer je in the zone bent? Wanneer je niet eens meer hoeft na te denken, omdat je de game daadwerkelijk vóélt? Holy shit, man, die sensatie is niet te omschrijven. Je voelt je dan geen brute held, zoals Duke Nukem, of een intergalactische bad ass, zoals Master Chief; je voelt je dan de belíchaming van vernietiging. De Super Saiyan-versie van de Magere Hein.

Laat ik het zo zeggen: als kind mocht ik de allereerste DOOM niet spelen van m’n moeder omdat ze het ‘veel te duister en te gewelddadig’ vond. Nou, DOOM Eternal is de ervaring waarvan ze toentertijd bang was dat ik er door gecorrumpeerd zou worden. ‘Rip and tear.Until it is done.’