Spoiler alert: de game is geweldig en nu al één van de beste games van dit jaar. Tweede spoiler alert: laat je niet gek maken door de naam; Bloodborne is een Souls game pur sang. De vraag was voor Nino en Sam dus niet zozeer “is Bloodborne goed?”, maar eerder “hoe goed is Bloodborne in het haast perfecte pantheon van de Souls games?”. Om die vraag te beantwoorden hebben beide veteranen de game ontleed en zijn organen naast die van de Souls franchise gelegd. Tijd om de diepte in te gaan.

1. De wereld

De werelden in de Souls games zijn altijd uiterst noemenswaardig. Demon's Souls had vijf werelden die verbonden waren met één hublocatie, Dark Souls had één grote wereld die op ingenieuze wijze met zichzelf verbonden was, en het Drangleic van Dark Souls II was zowel te voet te verkennen als met handige teleports.

Sam: We beginnen meteen met Bloodborne z’n sterkste punt, zo te zien. Want, kijk, wat ik wellicht het allermooiste vond aan Dark Souls, was hoe ontieglijk ingenieus Lordran was ontworpen. Sommige gebieden liepen over in plekken waar je een paar dagen daarvoor nog was geweest en in het begin snap je echt niet hoe dat in godsnaam kan. Het voelt alsof je rondloopt in een wereld ontworpen door M.C. Escher en dat is geweldig. Nou, Bloodborne doet dit nóg beter. Het gotische Yharnam voelt als een door de duivel ontworpen labyrint. Je voelt pure spanning als je voor drie onverkende paden staat en krijgt een onbeschrijflijk gevoel van voldoening over je heen wanneer je een shortcut ontgrendelt die je van het ene gebied naar de ander brengt. Het enige negatieve wat ik op de esthetiek ervan heb aan te merken is dat Yharnam wellicht iets te, eh, consistent is; op enkele bebosde en grotachtige gebieden na, is alles wel heel erg donker Victoriaans. Iets meer variatie qua thema en palet had deze prachtige game wellicht visueel nog iets interessanter kunnen maken. 

Nino: Wat Sam zegt, de manier waarop de wereld van Bloodborne in elkaar steekt is bijkans geniaal. Zelfs in mijn tweede playthrough met meer dan 40 uur achter mijn kiezen ontdek ik nog nieuwe shortcuts en geheime gebieden. De wereld voelt gigantisch aan en er is ontiegelijk veel aandacht in alle details gestoken waardoor de game voelt als een ware ontdekkingsreis. Sam belde me tijdens zijn playthrough over een shortcut van een later gebied helemaal terug naar de starting area en toen ik dat hoorde wist ik het zeker: dit de best ontworpen wereld in een Souls game ooit. 

2. De combat

De combat in de Souls games is de ultieme uiting van het spreekwoord "easy to learn, hard to master". Met slechts knoppen voor light attacks, heavy attacks, defensieve opties en voorwerpen weet het een diepgaand vechtsysteem te creëren dat letterlijk tig soorten speelstijlen kan faciliteren. Magie, melee, ranged of close combat: alles kan!

Sam: De besturing is zoals in elke Souls game weer perfect, wat uiterst belangrijk is in een titel die draait om keiharde, genadeloze gameplay. De combat is een lichte variatie op wat we gezien hebben in de vorige games, voornamelijk gecentreerd om het feit dat je in je linkerhand een gun vasthebt en in je rechterhand je transformerende hakwapen. Mijn favoriete veranderingen is het feit dat je sterke aanvallen even kunt opladen (een volledig opgeladen klap van mijn “banhammer” is vaker dan niet een belachelijke one-hit-kill) en de manier waarop je jouw wapen TIJDENS je combo kunt laten transformeren. Wanneer je tijdens het hakken je zwaard opeens in z’n schede stopt om er een nóg groter zwaard van te maken, terwijl je nog in het momentum van je slag zit, dan voel je je verdomd badass. Het enige wat deze heerlijke, agressievere combat een beetje een bittere nasmaak geeft is het feit dat deze veranderingen er ook voor hebben gezorgd dat er minder verschillende manieren zijn om te spelen. Als je in de Souls games super verdedigend speelde of voornamelijk met magie zat te kloten, dan heb je hier echt een probleem. Bloodborne biedt je “slechts” een handjevol verschillende speelstijlen aan; allemaal variaties op snelle, agressieve melee. En al die stijlen voelen super (bruikbaar) maar dat deze focus ten koste is gegaan van de variatie, is ergens ontzettend zonde.

Nino: Het is niet alleen de gun die de combat een stuk actiever maakt, ook het regain-systeem en de manier waarop je in Bloodborne aanvallen kan ontwijken zorgen voor veel snellere gevechten. Met het regain-systeem krijg je een deel van je health terug als je een vijand snel genoeg terugklapt nadat hij jouw schade aandoet en als je op een vijand bent gelockt krijg je in Bloodborne de beschikking over een dodge move waarmee je aanvallen veel makkelijker kan ontwijken dan met de tragere roll uit de eerdere delen. Ook ligt er veel meer een focus op parry’s, deze voer je in Bloodborne uit met een goed getimed schot van je gun en het is een absolute must om deze dodelijk move onder de knie te krijgen aangezien je er moeilijk veel schade mee aanricht. Ik heb genoten van de nieuwe dynamiek in Bloodborne maar ik vond het, net als Sam, wel jammer dat het aantal speelstijlen flink gereduceerd is.

3. De bazen

Een Souls game zou geen Souls game zijn zonder genadeloze, groteske en gigantische bazen, ieder met z'n eigen creatieve gimmick. Ze zijn de ultieme toets voor je skills; ze weten jou niet alleen gek te maken met hun moeilijkheid, maar ze weten jou ook te motiveren om ze net zo vaak te bevechten tot je ze eindelijk verslagen hebt.

Sam: De bazen in Bloodborne zijn super indrukwekkend; als ze niet gigantisch en angstaanjagend zijn, dan zijn ze wel ingenieus en gewiekst ontworpen. Het devies “een normale baas in deze game zou in elke andere game een eindbaas zijn” gaat dan ook écht op. Dat gezegd hebbende heb ik weinig originele gevechten gezien; de grote beast-bazen waren variaties op één concept en de rest kwam mij ook behoorlijk bekend voor. Zo zit er een “gank squad” in bestaande uit drie bazen die je tegelijk moet bevechten, wat ik al kende uit de Dark Souls II DLC. Eén van de laatste en imposantere bazen was qua opzet identiek aan de Tower Knight uit Demon’s Souls en kon qua uiterlijk zo de grote broer zijn van The Rotten uit Dark Souls II. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Dus, ja, de bazen waren zoals vanouds weer heel erg vet, maar het gebrek aan innovatie op dat gebied stelde me enigszins teleur.

Nino: Het design van de bazen is weer geweldig, ik heb een paar super ranzige nachtmerrie-opwekkende beesten gezien maar wat Sam zegt: de meeste bazen zijn bekende kost en het zijn er een stukje minder dan in de rest van de serie. Daar staat wel tegenover dat de variatie en het aanbod van normale vijanden vele malen groter is. De ‘normale’ vijanden in Bloodborne zijn allemaal belachelijk goed ontworpen, zowel qua uiterlijk als qua moveset. Ik moet er wel bij zeggen dat ik nog niet alle Chalice Dungeons heb kunnen spelen, in de Dungeons die ik heb gezien zag ik al de nodige nieuwe bazen en vijanden dus er is nog hoop. Maar dat is natuurlijk geen compensatie voor het ietwat magere aanbod in de rest van de game.

4. De RPG elementen

Als je Souls speelt, speel je niet de zoveelste hack & slash of action-adventure titel. Nee, mede door de vele uitgebreide RPG elementen, kun je jouw personage customizen tot een compleet unieke krijger. Daarnaast zul je gaandeweg een steeds hechtere band krijgen met je personage, mede omdat je hem (of haar) niet alleen continu ziet sterven, maar ook ziet groeien.

Sam: Het is heel simpel: de RPG elementen in Bloodborne zijn identiek aan die van de vorige games, maar versimpeld. De één zal het verschrikkelijk vinden dat er minder stats, kwalen en armor zijn, de ander zal het fijn vinden dat het systeem wat “gestroomlijnder” is geworden. Ik zit er een beetje tussenin. Vind het persoonlijk wel fijn dat er bijvoorbeeld naast Slow Poison, Quick Poison en Frenzy geen andere irritante kwalen aanwezig zijn (ik krijg nog steeds nachtmerries van de Curse-kwaal van Dark Souls) en persoonlijk vind ik het ook fijn dat ik bij het uitbouwen van m’n personage nu eigenlijk enkel hoef te focussen op het upgraden van z’n health, z’n energiemeter en hoeveel schade hij doet. Aan de andere kant vind ik het niet zo fijn dat dit ook betekent dat er veel minder variatie te vinden zal zijn in onze personages. In Dark Souls II kon ik veel meer onkwetsbaarheid in mijn ontwijkende rol hebben dan jij, puur omdat ik ervoor gekozen had om mijn Adaptability meer te levelen. In Bloodborne is die ontwijkende rol voor letterlijk iedereen hetzelfde, om maar één ding te noemen. Vind ik jammer.

Nino: Bloodborne is inderdaad een stuk gestroomlijnder dan eerdere delen. Je hoeft je geen zorgen meer te maken over equip load, je hoeft je armor niet te levellen en ook magic is zwaar gesimplificeerd. Ik ben benieuwd hoe de PvP scene straks uit gaat pakken, in eerdere delen vond ik het tof dat je als magic user de strijd aan kon gaan met mensen met gigantische zwaarden, nu zal de diversiteit een stuk minder groot zijn door het beperktere aanbod aan speelstijlen, maar voor de meeste spelers zal dit allemaal niet zo’n probleem zijn.

5. De loot

Eén van de belangrijkste redenen waarom de Souls games zo ontzettend herspeelbaar zijn, is omdat ze allemaal een belachelijke en bevredigende hoeveelheid loot bevatten. Het aantal outfits, harnassen, wapens, magische spreuken, upgrades en ondersteunende items is altijd dusdanig groot, dat je maanden kunt blijven spelen en grinden zonder alles gevonden te hebben.

Sam: Nogmaals, het is jammer dat er minder wapens, armor en dergelijke te vinden zijn, maar gelukkig is de frequentie van de loot er niet minder op geworden. Omdat de actie in Bloodborne zo onvergeeflijk en snel is, ga je ook veel sneller door je genezende voorwerpen en kogels heen, maar gelukkig krijg je er behoorlijk wat terug in de vorm van loot. Het blijft lekker om Blood Vials te vinden, vooral gezien het feit dat alles wat je niet kunt meenemen automatisch naar je kist wordt verzonden. De game is minder grinderig dan de voorgaande delen; de goede dingen kun je kopen of vindt je gewoon gaandeweg. Maar goed, ik heb loot nooit zo belangrijk gevonden als bijvoorbeeld Nino, dus wellicht is zijn mening hierover wat interessanter.

Nino: Ja hoi, loot-fan nummero uno hier! Al mijn angsten voor een eventueel gebrek aan loot waren voor niks want ook voor mijn soort is er genoeg te behalen in Bloodborne. Armor is niet meer zo belangrijk voor je stats maar gelukkig heeft FROM Software er nog wel gewoon een shitload aan verschillende pakjes in gestopt. Het aantal wapens is misschien iets minder maar doordat alle wapens twee verschillende modi hebben voelt het niet als een gebrek. Dankzij de toevoeging van Caryll Runes (de ‘ringen’ van Bloodborne) en Blood Gems zijn er meer dan genoeg manieren om je build uit te werken.

6. De multiplayer

Dat multiplayer niet alleen hoeft te draaien om simpele co-op of competitieve actie, bewees de franchise al met het innovatieve Demon's Souls. Niet alleen kun je tijdens moeilijke segmenten geholpen worden door vreemden wanneer je daar behoefte aan hebt, maar je kunt ook plotseling geterroriseerd worden door spelers die jouw wereld betreden voor minder eervolle redenen. Dit maakt de meest frusterende momenten draaglijker en de spannendste momenten spannender.

Sam: De multiplayer is ook bijna identiek aan die van Souls games: je kunt vreemden uitnodigen om je in jouw game te helpen met moeilijke gedeeltes (PvE) maar je kunt ook binnengevallen door spelers die jou willen trollen (PvP). En dat is precies waar ik op hoopte. Met een password-systeem kun je nu ook eindelijk co-op spelen met bekenden (en dus niet alleen met vreemden) en ondanks dat ik daar niet echt behoefte aan had als loner, vind ik het wel een zeer toffe toevoeging. Dat alle multiplayer-opties ook werken tijdens de Chalices Dungeons (de extra, willekeurig gegenereerde dungeons) vind ik ook tof!

Nino: Niks aan toe te voegen! FROM heeft duidelijk geleerd van de eerdere delen enhet password systeem is inderdaad precies wat Bloodborne nodig heeft. Ik vind het wel jammer dat er maar één covenant in zit, ik ben bang dat de motivatie voor multiplayer daardoor minder groot is dan in de eerdere delen.

7. De replaywaarde

Een Souls game speel je niet zo maar uit. Je eerste "run" zal met dusdanig veel verrassingen, puzzels en bikkelharde gevechten zitten, dat je met gemak meer dan 50 uur over je eerste doorloop zult doen. De vele speelstijlen, builds, wapens, geheimen, multiplayer-opties en New Game Plus-modi zorgen er echter voor dat Souls titels theoretisch oneindig houdbaar zijn. Replay for the win!

Sam: Ik ga eerlijk zijn: ik vond dit de makkelijkste game in de serie. Heb binnen 30 uur de credits voorbij zien rollen, terwijl ik over de vorige games met gemak meer dan het dubbele heb gedaan. Dit kan natuurlijk ook komen door het feit dat ik de “grammatica” van de Souls games nu echt op mijn duimpje ken (ik weet bijvoorbeeld nu waar ik bij bazen goed op moet letten) maar replaywaarde is dus belangrijk. Aan de ene kant is de replaywaarde in Bloodborne slechter dan die van de vorige Souls games, vanwege wat ik eerder heb aangekaart: er zijn fundamenteel minder speelstijlen aanwezig. Dat gezegd hebbende, vind ik het stiekem wel fijn dat de game iets korter is; dit motiveert mij toch sneller om de game te herspelen. Boletaria, Lordran en Drangleic waren af en toe gewoon net iets te groot om mij te motiveren om ze voor de zoveelste keer te doorlopen, maar Yharnam heeft een perfecte grootte als het gaat om replaywaarde. Daarnaast zitten er optionele bazen en gebieden in die ik nog niet gedaan heb, is New Game Plus altijd leuk om te doen en zijn er ook nog de Chalice Dungeons. Ja, dat zit wel snor met de replaywaarde!

Nino: Ik ben lang niet zo goed als Sam in deze games maar ook ik zat na iets meer dan 30 uur naar de aftiteling te staren. Er zit inderdaad New Game Plus in, daar ben ik nu zo’n beetje op de helft maar ik heb - in tegenstelling tot eerdere delen - nog geen verschillen met mijn eerste playthrough kunnen vinden. Ik las in een verhaal van een guy die al een platinum trophy heeft dat hij de laatste baas versloeg en vier ‘Bold Hunter’s Marks’ als ‘beloning’ kreeg, dat is wel behoorlijk zuur. In eerdere delen zaten er namelijk andere vijanden en meer loot in de New Game Plus modi. Gelukkig bieden de Chalice Dungeons uitkomst, deze random gegenereerde dungeons bieden in theorie oneindig veel replaywaarde.

8. Het verhaal

Elke Souls game is om een duister en tragisch verhaal heen gebouwd dat vertelt hoe jij een vervloekt land probeert te redden van de vernietiging én hoe je deze teloorgang op poëtische wijze eigenlijk alleen maar in stand blijft houden. Hiermee vormt de franchise een prachtig maar naargeestig commentaar op de sterfelijkheid van de mens en de onsterfelijkheid van onze gewoontes en cultuur. Het allermooiste is echter hoe dit verhaal op uiterst subtiele wijze verteld wordt: door middel van level design, gameplay, de beschrijvingen van voorwerpen en bondige monologen van NPC's. 

Sam: Het verhaal is wederom niet te volgen tot je echt alle item-beschrijvingen gaat lezen en er op het internet over gaat discussiëren. Persoonlijk speel ik deze games totaal niet om het verhaal, maar ik vind het stiekem toch jammer dat het plot qua thema’s precies dezelfde koek blijkt te zijn als bij de voorgaande delen: het land is vervloekt, jij ook en da’s kut. Ook vond ik de NPC’s minder memorabel dan in voorgaande delen. Het allerergste vind ik echter dat laadschermen niet meer bestaan uit de beschrijvingen van de vele voorwerpen! Gecombineerd met het feit dat laadtijden in deze game echt abominabel zijn (soms wel meer dan 40 seconden lang) snap ik die keuze écht niet.

Nino: Volgens de geruchtenmolen gaan die laadschermen binnenkort op de schop maar het is op het moment inderdaad niet best. Het verhaal is bekende kost maar de manier waarop het gepresenteerd wordt trok ik aanzienlijk beter dan in de oudere games. De sfeer in Bloodborne is ongeëvenaard en dat is wat mij betreft minstens net zo belangrijk als de NPC’s. Ook heb ik het idee dat we nog een hoop lore missen, ik vind in mijn tweede playthrough allemaal NPC’s die ik de eerste keer heb gemist en ik acht het best mogelijk dat er nog heel veel verborgen diepgang in Bloodborne zit.

9. De eigen identiteit

Demon's Souls had de hoogste moeilijkheidsgraad, het gecompartimenteerde level design en de rauwe en eenzame sfeer. Dark Souls had wellicht de meest memorabele boss fights in een game ooit, introduceerde de meta-game verdiepende 'convenants' én wist healing te innoveren met de hervulbare maar vijand-respawnende Estus. Tenslotte wist Dark Souls II meer van alles te geven, PvP te perfectioneren én geweldige DLC-ondersteuning te leveren.

Sam: Met de eigen identiteit zit het wel snor. Zoals ik al zei vind ik Yharnam de beste wereld in een Souls game tot nu toe en heeft het een stijl die zich onderscheid van de andere drie games. Daarnaast is de focus op snellere, agressievere combat toch wel iets wat Bloodborne een eigen porem geeft, zelfs als het ten koste is gegaan van de speelstijlvariatie. Het regain-systeem, waarbij je health terug kunt krijgen door meteen in de tegenaanval te gaan na een klap, is compleet nieuw en werkt erg goed. Ook de nadruk op bloed in plaats van zielen is erg goed in de game verwerkt, zowel esthetisch als qua gameplay. En dan heb je nog de roguelike-achtige Chalice Dungeons, hè. Maar nu ik al bijna 50 uur Bloodborne achter de rug heb is één ding wel duidelijk: dit is eigenlijk gewoon Dark Souls 3. Ik had liever gehad dat Bloodborne gewoon Demon’s Souls 2 was geworden of zich juist nog verder van de franchise had weten te distantiëren.

Nino: Met Bloodborne is deze serie eindelijk ‘volwassen’ geworden. De eerste drie delen waren fantastisch maar inconsistent in hun graphics en ietwat klungelig in hun uitvoering. Bloodborne is een gelikt, gestroomlijnd, ‘next-gen’ deel in een van de beste series ooit. Het is de eerste game in de serie die niet hevig leunt op allerlei fantasy tropes maar een (bijna) geheel unieke smoel heeft. Hetzelfde geldt voor de gameplay, die super verfrissend en toch vertrouwd aanvoelt. Wat die twee aspecten betreft is Bloodborne een waar kunstwerk.

10. Het mysterie

De franchise heeft ons niet alleen jaren weten te boeien met z'n haast perfecte gameplay en uitdagende moeilijkheidsgraad, maar ook dankzij z'n aanlokkelijke, mysterieuze karakter. De games geven het grootste deel van hun geheimen niet zo maar prijs; ze vertrouwen erop dat de community samenwerkt om alle geheimen, mechanieken en verhaalelementen collectief te ontdekken.

Sam: Ik snap nog maar weinig van het plot (al lijkt het nu alsof FROM Software de verhalen van H.P. Lovecraft probeert na te bootsen, inclusief Cthulu-achtige mythologie) maar wil wel weten hoe de vork nou precies in de steel zit, dus dezelfde vaagheid en mysterie van de vorige delen is zeker nog intact. Nog blijer ben ik om het feit dat ik met gemak meer dan 30% van de content nog niet eens gezien heb, puur omdat ik het ben misgelopen. Via Reddit en GameFAQs heb ik bijvoorbeeld al gelezen over optionele gebieden, wapens en bazen waarvan ik geen idee had hoe die te ontgrendelen. Dit soort games worden leuker naarmate je er meer over leert van anderen en dat is bij Bloodborne ook het geval. Praise the sun, bro’s!

Nino: Jup! Er zit nog zo veel in die game waar ik geen reet van snap en ook de hele community heeft nog een hoop uit te vogelen. Ik kijk smachtend uit naar de lore analyses van VaatiVidya en EpicNameBro, naar de speedruns van LobosJR en naar de obscure geheimen op de verschillende wiki’s.

Conclusie

Sam: Dit is de eerste, échte, must-have exclusive voor de PS4. Yharnam is wellicht de meest interconnected, strak ontworpen wereld sinds Dark Souls 1 (misschien zelfs sinds The Legend of Zelda: A Link to the Past!), de moeilijkheidsgraad is weer om te van te smullen (lees: schreeuwen) en ik heb aan niets anders kunnen denken sinds ik de game in mijn bezit heb. Dat gezegd hebbende vind ik het in z’n geheel waarschijnlijk de... eh, “minst perfecte” game van de franchise, voornamelijk dus omdat het minder variatie en, jawel, diepgang bevat dan zijn Souls broers. Maar hé, zelfs een matige Souls game is beter dan 99% van alle andere games, dus die Gold Award heeft Bloodborne sowieso verdiend. Now if you’ll excuse me, I have New Game Plus to conquer!

Nino: Sam en ik hebben allebei een hoop lopen zeuren hierboven maar begrijp ons niet verkeerd: Bloodborne is fucking fantastisch! Ik heb die game al bijna een week geleden uitgespeeld en nog steeds start ik elke avond mijn PS4 op om weer verder te gaan. Ik ga sowieso voor de platinum trophy en ik kan niet wachten op de eerste DLC. Ook als je nog nooit een Souls game hebt gespeeld zou je deze game moeten proberen, je zal er geen spijt van krijgen!

Update:

In de review werd gezegd dat er maar één covenant in de game zit, inmiddels is bekend dat er meer covenants in de game zitten.