Assassin’s Creed: Rogue – Review 

Na jaren van ‘nothing is true, everything is permitted’ werd het weleens tijd om de boel eens van de andere kant te bekijken. De idealen van de Assassin Brotherhood zijn nu wel duidelijk, maar hoe zien de Templars deze oorlog? There’s always two sides of the story, of niet dan? Met Assassin’s Creed: Rogue wil Ubisoft dat gat in het verhaal dichten en dat wordt gelukkig over het algemeen op knappe wijze gedaan.

Puzzelstukje 

Assassin’s Creed: Rogue is een sequel op Black Flag, maar heeft ook connecties met Assassin’s Creed 3 en Unity. Het speelt zich af tijdens de 18e-eeuwse Zevenjarige Oorlog en dus ook iets later dan Black Flag. Je komt hier en daar dan ook een oude bekende tegen, zoals Haytham Kenway en Adewale. Echte fans zullen een hoop dingen herkennen en zo valt er hier en daar een puzzelstukje op z’n plek. Ik wil er niet teveel over verklappen, maar net als in Black Flag krijg je in Rogue een hoop antwoorden op het toch wel ingewikkelde verhaal. Verfrissend, in plaats van het alleen maar nog vager te maken! De hoofdrolspeler is Shay Patrick Cormac, een 21-jarige Assassin, die twijfelt aan de toekomstvisie van de Brotherhood. Zodra Shay hoort van de schimmige plannen van de Assassin Brotherhood, zint hij op wraak, verraadt hij zijn mede-Assassins en rolt daarmee bijna vanzelf binnen bij de Templars. Zo begint je eerste avontuur als tempelier in Assassin's Creed.

Copy-paste

Je hoopt hiermee ook op wat andere gameplay, maar dan moet ik je helaas direct uit de droom helpen. Assassin’s Creed: Rogue speelt namelijk exact hetzelfde als Black Flag. Er zitten wel wat nieuwe elementjes in, maar over het algemeen klauter je net als met de Assassins zonder problemen over de daken, boor je het mes aan je arm door de strot van bewakers en vaar je met je schip naar je volgende objective. Het lijkt allemaal verdomd veel op Black Flag en je zou het zelfs een beetje copy-paste kunnen noemen. Ik had in ieder geval meerdere keren een deja-vu!
In de basis lijkt het dan allemaal op wat je al eerder hebt gezien, maar er zitten wel degelijk wat nieuwe dingen in Rogue. Shay heeft toegang tot een luchtpistool, waarmee hij bijvoorbeeld vuurwerk of slaappijltjes kan afschieten. Hij heeft zelfs een soort grenade launcher, waarmee hij deuren omver kan blazen! Ook zijn schip heeft wat nieuwe snufjes. Zo kan je een spoor van brandende olie achter je schip trekken, wat heel handig is als je wordt achtervolgt door een veel groter schip. Er zitten nog wat meer van dit soort ‘tweaks’ in de game, maar de meest boeiende vernieuwing zijn de Stalkers.

Stalkers

In verband met dikke spoilers ga ik je niet uitleggen wie deze stalkers precies zijn, maar de gameplay is zeker het vermelden waard. Aangezien Rogue geen multiplayer mode heeft, hebben de devs bij Ubisoft bedacht om de multiplayer gameplay naar de singleplayer te brengen. Zodra je in de buurt bent van een Stalker hoor je gefluister en kan je, als je Eagle Vision gebruikt, via het balkje onderin je scherm zien waar de Stalker is. De gamers die de Assassin’s Creed multiplayer ooit hebben gespeeld zullen meteen snappen wat de bedoeling is.
De Stalkers jagen op je en als je te dichtbij komt zullen ze je aanvallen. Soms zijn de Stalkers gemakkelijk te zien, omdat ze bijvoorbeeld doodleuk op een bankje zitten, maar vaak zitten ze verstopt in de bosjes of in de bekende balen met stro. In de vorige Assassin’s Creed games liep je eigenlijk heel erg overpowered door de steden, maar door de stalkers word je in Rogue af en toe weer even op je plek gezet. Heel cool dat ze dit in de singleplayer hebben gestopt.

Verwend

Ik moet heel eerlijk zijn en melden dat ik toch wel even schrok toen ik de graphics zag van Rogue op de PlayStation 3. Ik ben duidelijk verwend door de strakke graphics van de PS4, Xbox One en PC, maar echt storend werd het nooit. Net als al die andere Assassin’s Creed games zit ook Rogue gewoon goed in elkaar en is daardoor weer leuk om te spelen. Je bent dan wel opnieuw een hoop dingen aan het doen die je ook al in Black Flag deed, maar ik betrapte me er toch op dat ik m’n uiterste best deed om mijn schip weer helemaal te upgraden en vette wapens voor Shay te verzamelen.
De hoofdreden dat Assassin’s Creed: Rogue me niet losliet is de presentatie en het verhaal. Ondanks dat het niet zoveel uitmaakt of je met een Assassin of een Templar speelt, is het super cool om het verhaal eens vanuit een ander standpunt te zien. Net als de Assassin’s hebben de Templars verdomd goede redenen voor wat ze doen en het zorgt in Rogue zelfs voor wat schokkende onthullingen, zeker als je de andere Assassin’s Creed games hebt gespeeld.

Assassin’s Creed: Rogue is niet fantastisch. Het lijkt allemaal net even iets teveel op Black Flag en ook technisch is de game met wat haperingen en framerate drops niet perfect. Dat wil echter niet zeggen dat je Rogue links moet laten liggen, want het is zeker een tof ‘tussendeel’ van de serie. Er zit weer een shitload aan content in en de onthullingen moeten door elke Assassin’s Creed fan gecheckt worden. Ubisoft heeft het zich hier en daar een tikkie te gemakkelijk gemaakt, maar de manier waarop de game in de tijdlijn past is heel cool. Toch nog even je oude console weer aansluiten dan maar!