Persona 5 Strikers is de beste spin-off van een spin-off ooit - hands-on preview 

Persona 5 Strikers zit direct al in een kleine niche. Het is een vervolg op een JRPG van zo’n honderd uur lang, dus het publiek is gelijk al beperkt tot mensen die Persona 5 helemaal hebben uitgespeeld. Uitgever Atlus zegt wel dat Strikers ook toegankelijk is voor nieuwkomers in de serie, maar eerlijk: waarom zou je hier beginnen, en niet bij de beste JRPG van de vorige generatie? Nee, Strikers speel je omdat je vrienden als Ryuji, Anne en die koddige kat Morgana mist!

Nou ben ik groot liefhebber van de Persona-games, maar de spin-offs hebben me nooit zo kunnen bekoren. Je hebt die dansgames, een fighter, een dungeon crawler met schattig ogende graphics… voor mij zijn het allemaal slappe aftreksels van het origineel. Wat zelf overigens ook weer een spin-off is van Shin Megami Tensei. Kijk, nou wordt het dus alweer veel te ingewikkeld en niche. Even terug naar de basis.

Niet zo Royal

Strikers gaat verder met het verhaal waar Persona 5 ophield - helaas worden de gebeurtenissen uit de Royal-versie genegeerd - en ruilt de turn-based gevechten in voor actievolle knokpartijen. De Phantom Thieves moeten weer in actie komen nu er meerdere incidenten opduiken in Japan waarbij de persoonlijkheid van mensen wordt veranderd. De politie verdenkt onze olijke helden ervan, maar ze hebben er natuurlijk niks mee te maken.

Wat blijkt: er zijn kwaadaardige personen actief in verschillende steden die de verlangens van mensen stelen. Het eerste doelwit van de game is bijvoorbeeld Alice, een modeontwerpster/popidool die plotseling een beroemdheid is geworden. Mensen worden zo’n ontzettend grote fan van haar, dat ze al hun geld uitgeven aan haar merchandise en hun vrouw verlaten in de hoop dat Alice ze ziet staan.

De Phantom Thieves trekken daarom hun heldenpakjes aan en duiken de Metaverse weer in, de cognitieve wereld die wordt verstoord door de kwade bedoelingen van dit soort boeven. De Palaces uit deel 5 worden ingeruild voor Jails, waar de eindbaas als Monarch over heerst. Eigenlijk is het hetzelfde idee: je doorloopt een dungeon om uiteindelijk het hart van de schurk te veranderen en hem of haar op het rechte pad te dwingen.

Vrolijke vrienden

Wat is het ontzettend leuk om de cast van Persona 5 weer te zien! Die game blonk uit in gezellige (en soms cringy) dialogen, sprankelende personages en goede vriendschappen. Tijdens die honderd uur aan gameplay moest je zelf kiezen met wie je je tijd doorbracht, wat ervoor zorgde dat je je aan sommige personages echt ging hechten. Het weerzien met deze vrienden is dan ook de grote trekpleister van Strikers, en dat weet de game maar al te goed. Zeker de helft van de tijd wordt uitgetrokken voor het verhaal en soms nietszeggende gesprekjes. Ik vind het heerlijk.

Over de combat ben ik vooralsnog wat minder te spreken. De tactische gevechten van weleer zijn ingewisseld voor wat meer standaard knokwerk. In musou-achtige gevechten (denk aan Dynasty Warriors en Hyrule Warriors) ben je vooral bezig om grote groepen vijanden tot moes te slaan, wat een beetje een hersenloos klusje is. Regelmatig verschijnen er wat sterkere tegenstanders tussen de hordes monsters. Daar is wel iets meer tactiek voor nodig, maar veel scheelt het niet.

Alle personages uit de Phantom Thieves zijn overigens speelbaar, wat het spel iets meer diepgang geeft. Maar het werkt ook nogal verwarrend, omdat ze allemaal net een andere speelstijl hebben, met andere combo’s en speciale aanvallen. Je krijgt in één klap acht verschillende personages onder de knoppen, en dan is het bijna onmogelijk om al die knoppencombinaties in één keer te onthouden. Daar moet je echt even voor oefenen.

Stijlvol

Het is wel knap hoe goed Strikers ook tijdens het vechten de stijl van Persona 5 weet te behouden. Niet alleen in de chaotische vormgeving en funky muziek, maar ook in het gebruik van je Persona’s. Op elk moment kun je de actie pauzeren terwijl je een speciale vaardigheid uitkiest - bijvoorbeeld een magische spreuk of een extra harde klap. Denk aan de speelstijl van Final Fantasy 7 Remake en je bent al een heel eind. Vijanden kunnen daarnaast zwak zijn tegen bepaalde elementen, zoals vuur of wind, waardoor het samenstellen van een effectief en gevarieerd team ook belangrijk wordt.

Tot nu toe is het vechten dus een beetje een domper, maar tegen het einde van de preview werd het wel al een stukje beter. Een aantal tussenbazen en zeker de eindbaas wisten me toch behoorlijk op de proef te stellen. Dat belooft veel goeds voor de rest van de game, al komt een deel van die moeilijkheidsgraad ook voort uit frustratie. Je speelt met één personage tegelijk in een team van vier en kan op elk moment wisselen, maar de eindbaas wist mijn drie andere teamgenoten steeds uit te schakelen zonder dat ik daar echt iets aan kon doen. De computergestuurde bondgenoten zijn gewoon niet zo heel slim, en dat is nogal irritant. Met één held kun je bijna niet meer winnen, zeker niet als je mana op is en je geen spells meer kan casten.

Ik kan niet wachten om verder te spelen, maar dat komt dus vooral door het verhaal, de stijl en de personages. Ik wil graag mee met de roadtrip die mijn virtuele vrienden nu gaan ondernemen. Het schrijfwerk is van hetzelfde hoge niveau als in het origineel, en dat is voor mij al genoeg reden om deze game grijs te spelen. Als de gevechten in de rest van het spel ook nog een beetje bijtrekken, is dat mooi meegenomen.

Persona 5 Strikers verschijnt op 23 februari voor PlayStation 4, Nintendo Switch en PC.