De essentie van wansmaak 

In 2009 verscheen Wolfenstein. Een 'reboot' die mijns inziens EXACT de essentie van de klassieke franchise bevat. Wat dan? Wansmaak, man! Karikaturale levels vol nét te prominent aanwezige swastika's, silenced MP40's die nét teveel als een salvo gillende keukenmeiden klinken en Nazi's die nét te overdreven steenkolen-Duits sprechen: wansmaak met een hoofdletter W. Heerlijk.

Mainstream pers en publiek bestempelden het spel als 'redelijk'. En ja, je weet hoe dat dan gaat: mettertijd wordt redelijk matig, en matig uiteindelijk slecht. Wanneer ik vandaag de dag dus vertel dat ik van 'Wolfie 2009' wél pap lustte, kijkt men me aan alsof ik zeg dat ik liever een Big Tasty eet dan coq au vin... Oh wacht, slecht voorbeeld: dat is namelijk ook echt zo.

Anyway, zoals jullie weten verscheen er onlangs een nieuwe Wolfenstein. En begrijp me niet verkeerd, The New Order is een overweldigende traktatie. Alleen ontbreekt er iets. Iets ongrijpbaars: de Wolfenstein-essentie. Zou het liggen aan het overmatige gebruik van het ingrediënt 'beton'? De mechanische, gezichtsloze vijanden? Of gewoon het feit dat ik het verhaal - waar iedereen werkelijk lyrisch over is - stiekem helemaal niet zo smakelijk vind? Het kabbelt maar voort allemaal, het prikkelt de papillen niet. Ik mis over-the-top momenten. Ik mis uit de dood herrezen skelet-Nazi's. Ik mis de absolute cornyness: iets waar geen tien Frau Engelen of Max Hassen wat aan kunnen veranderen. 

Toch twijfel ik. Want ben ik nou gek? Of misschien juist de enige verstandige? De enige die daadwerkelijk begrijpt wat de ziel van Wolfenstein is? De enige die weet dat om pure wansmaak op waarde te schatten, je juist over bijzonder verfijnde zintuigen moet beschikken?

Ach, laten we het erop houden dat een goed uitgekookt product als The New Order mij gewoon nét te weinig essentie bevat...