Toch ben ik blij dat ik vroeger geen Sega-fan was, maar gewoon van Nintendo hield. Het lijkt me namelijk erg vervelend om ooit Sega-fan te zijn geweest. Steeds weer die hoop dat de spellen uit je jeugd op een eerbiedige manier tot nieuw leven worden gewekt. En dan steeds weer die teleurstelling als je wordt afgescheept met broddelwerk. Of de sluimerende pijn die je voelt als een fenomenale franchise zomaar wordt beëindigd.
Wanneer je kijkt hoe Sega omgaat met geweldige series als Nights, Shenmue, Sega Rally, Shining Force en Streets of Rage, zou het me verbazen als er ergens op aarde nog één Sega-fan is overgebleven.
Polygonenpaard
Met Shinobi op de 3DS zal Sega geen fans terugveroveren. Het spel heeft namelijk de allure van het gemiddelde onder licentie vervaardigde actiespelletje. Je moet de hele tijd zijwaarts lopen, springen en klauteren. Vijanden kun je met zwaard of (magische) projectielen verwijderen. Soms ga je opeens dood, en moet je onthouden waar dat gebeurde om daar de volgende keer overheen te springen. Daarmee zijn de spelhandelingen van Shinobi wel opgesomd.
Nu kun je zeggen dat je in de oorspronkelijke Shinobi-delen weinig anders deed, maar dat waren andere tijden. Dat Shinobi vroeger zoveel indruk maakte, kwam voor een groot deel door de mooie grote sprites en - voor die tijd - spectaculaire setpieces en situaties. Het was echt geweldig in 1993, dat je op zo’n paard voorbij die parallax verschuivende achtergronden galoppeerde; maar anno 2011 maakt het niet zoveel indruk meer, als je zo’n blokkerig polygonenpaard op het kleine scherm van je 3DS ziet rennen.
Nieuwegein
Het is ironisch dat de nieuwe Shinobi juist op het gebied van de graphics zoveel kansen laat liggen. Het had al veel gescheeld als de game de visuele overtuigingskracht had mogen krijgen van een Street Fighter of Dead or Alive (beide erg fraai op de 3DS). Het is gewoon triest dat een gameserie die ooit indruk maakte met zijn technische raffinement in zijn nieuwste vorm vooral ‘mwoa’-gevoelens oproept. Denk aan kleine, weinig gedetailleerde poppetjes en omgevingen die door het eentonige kleurgebruik allemaal hetzelfde gevoel oproepen: alsof je op een regenachtige zondagmiddag door een buitenwijk van Nieuwegein wandelt.
Het spannendste aan de graphics zijn misschien de details op de voorgrond (gras, regen, takken), al zijn die eerder irritant dan mooi, aangezien ze regelmatig je zicht op de actie blokkeren en door het 3D-effect een scheeltrekkende werking hebben.
Dood
Was dat teveel tekst over de graphics? Dat komt omdat de gameplay zo weinig voorstelt. Dat was ook vroeger al het probleem bij Sega-spellen. Nee, geintje, geintje, ik zit je maar een beetje te plagen hoor, oude Sega-fan. Maarten is volgens mij ook een oude Sega-fan, en Maarten is hoofdredacteur van Power Unlimited, dus is er niets mis met oude Sega-fans. Wanneer je als oude Sega-fan jezelf een beetje voor de gek kunt houden, zou je deze Shinobi op de 3DS zelfs kunnen beschouwen als ‘een glorieuze terugkeer van een geweldige franchise’, mijn zegen heb je. Voor mij is het met deze titel helemaal duidelijk: Shinobi is dood, en we hoeven geen spectaculaire wederopstanding meer te verwachten. Dus eigenlijk past hij prima in het rijtje met andere uitgerangeerde Sega-legendes, zoals Toejam and Earl, Golden Axe, Altered Beast en Alex Kidd.
Zo, en wat zal ik nu eens spelen. Die zalige nieuwe Zelda of die machtige nieuwe Mario Kart? Ja, ook het leven van een Nintendo-fan is niet zonder problemen, hahahahahaha.
Conclusie
Shinobi is een middelmatig en inwisselbaar loop-en-hak-spelletje, terwijl het natuurlijk veel meer dan dat had moeten zijn. Jammer dat Sega zo slordig met zijn franchises omspringt.
