Het komt niet vaak voor dat videogames andere emoties dan frustratie en vechtlust oproepen. Toch slagen de samenwerkende partijen Level-5 en Studio Ghibli daar wonderwel in, tijdens je eerste momenten in Ni No Kuni.
Je voelt veel meer dan frustratie en vechtlust. Je voelt je verbonden met Olivier, dat jongetje van 13 met die overleden moeder. Je voelt verdriet en schuld.
Waarschijnlijk werkt dit zo goed omdat je eerste momenten in dit spel meer uit tekenfilmpjes dan uit ‘spel’ bestaan. Filmpjes die zijn gemaakt door Studio Ghibli. Wie hun grote films kent, weet dat je door hun tekenfilmkunst onverbiddelijk wordt meegesleurd. Vaak naar ongemakkelijke emoties. En naar vrij bizarre fantasiewerelden waarin niets is wat het lijkt. Dat alles kun je ook in Ni No Kuni verwachten.
RPG
Toen Olivier nog lang geen 13 was, gaf zijn moeder hem eens een pop, zien we in een flashback. Nu is hij 13 en is zijn moeder dood. Zijn tranen vallen op de pop. De pop komt tot leven en geeft Olivier een boek. Het boek opent de weg naar een fantasiewereld. Daar zal het spel pas echt beginnen. En dan blijkt dat spel een RPG met turnbased gevechten.
Het is eigenlijk wel jammer, dat zo’n bijzonder verhaal aan zo’n ordinaire spelvorm wordt gekoppeld. Aan de andere kant: Level-5 is natuurlijk wel erg goed in het maken van RPG’s met turnbased gevechten.
Sowieso wordt de lust om te klagen je al snel ontnomen als de gepolijste mix van tekenfilms, spelelementen en magnifieke orkestmuziek je zinnen betovert.
De besturing werkt net zo als in Dragon Quest IX, de vorige RPG van Level-5. Je kunt rondlopen met de richtingsknop of de stylus. Tijdens gevechten kun je commando’s aantikken op het touchscreen. Maar gelukkig omvatten ‘de dingen die je doet’ meer dan dat.
Eenheid
Een belangrijke rol is weggelegd voor de magische tekens die je op het touchscreen kunt tekenen, bijvoorbeeld om deuren te openen of gekke beesten op te roepen. Sommige van die magische tekens moet je opzoeken in het boek dat bij het spel wordt geleverd en daar een eenheid mee vormt.
Zonder boek is het spel niet te spelen. Ik vind dat mooi. Niet alleen als manier om piraten te pesten, maar ook als vondst die tot de verbeelding spreekt, helemaal als je eenmaal hebt gezien hoe fraai dat boek er uitziet en hoe liefdevol spel en boek samen zijn verpakt.
Natuurlijk is het wisselen tussen werkelijkheid en fantasiewereld een thema dat zich bij uitstek leent voor een videogame. Dat fysieke boek helpt de grens met de werkelijkheid te vervagen. Op het moment dat ik boek en spel uit de doos haalde, was het spel eigenlijk al begonnen… en ik betoverd.
Vertaling
Toch was ik na twee uurstuntelen wel weer klaar met die game en dat boek. Omdat ik er natuurlijk geen hol van begreep: het is allemaal Japans. Gelukkig is Level-5 een jaar geleden al met de vertaling begonnen. Dus die Westerse versie, die komt eraan. Iets om naar uit te kijken.
Verwachting
Ni No Kuni sleurt je met heftige thema’s, emotionerende muziek en betoverende beelden mee naar een fantasiewereld die bijna als een echte plaats voelt. Dat boek helpt daarbij.
