Dragonball Z leeft nog steeds. Akira Toriyama’s serie geniet in het westen al jaren bekendheid en nog eens decennia faam in Japan. Er zijn meer games in de schappen gelegd met het Dragonball-logo dan Super Mario. Vechtgames voornamelijk, want de spectaculaire titanenstrijden tussen de personages, waren voor veel mensen de reden om tussen de reclameblokken van Cartoon Network door te genieten van Goku en Vegeta’s matpartijtjes.
Commitment
Die tv-fans zijn nu ouder geworden; ze hebben misschien zelfs kinderen en een hypotheek waar ze zich zorgen om maken. Dan is het fijn om te weten dat er nog regelmatig een Dragonball-game uitkomt die tracht zo veel mogelijk nostalgie op een schijfje te proppen. En ja, ik geef toe dat ik ook bij Ultimate Tenkaichi weer op het puntje van m’n stoel zat toen de beroemde Frieza-, Cell- en Majin Buu-saga’s zich ontvouwden. Namco Bandai heeft zelfs Toei Animation zo gek gekregen om enkele sleutelscènes opnieuw te animeren. Wat een commitment! Zeker als je nagaat dat de Z-serie eerder dit jaar al een HD-conversie kreeg in de vorm van Dragon Ball Kai. Alleen jammer dat ik tijdens de Story Mode zo vaak de controller moest oppakken om me door dat oenige nieuwe vechtsysteem te slepen.
Ultimate Raging Budokai Tenkaichi Blast 2
Jawel, Ultimate Tenkaichi introduceert een volledig nieuw vechtsysteem. Ontwikkelaar Spike hakt al met het Dragonball-bijltje sinds de eerste Budokai Tenkaichi voor de PlayStation 2. Hun laatste deel uit de serie, Raging Blast 2, knokte nog altijd met hetzelfde vechtsysteem en daarmee met z’n eigen tekortkomingen. Je zag je Z-warrior schuin van achteren en had vrije controle over de hele arena. De camera en het targetsysteem waren wispelturig op z’n best, maar de arcade gameplay en spectaculaire Ki-aanvallen deden denken aan de betere funfighters, zoals Super Smash Bros. Brawl. Voeg daar een rooster van letterlijk honderden personages uit de series en films aan toe en je kreeg aardig waar voor je geld.
Watertrappelen
Maar dat vechtsysteem is dus zo goed als verdwenen. Je hebt nu opnieuw de vrijheid om de vechtarena te verkennen, maar de camera is beperkter dan ooit. De ontwikkelaar probeert dit te verhelpen door de camera naar de zijkant te schuiven wanneer je in mêlee range komt, zodat je een soort van 2D-fighter vibe krijgt. De vechtersbazen die watertrappelend naar elkaar toe zweven en regelmatig de diepte verkeerd inschatten, bewijzen echter dat het systeem nooit bedoeld is om zo ‘gefilmd’ te worden. Maar wat Ultimate Tenkaichi echt de doodsteek geeft als serieuze of zelfs vermakelijke fighter, is dat het zich zwaar op de geluksfactor richt. Dat is natuurlijk alsof je de Europese Centrale Bank laat runnen door Griekenland!
Kiezen is verliezen
Ultimate Tenkaichi heeft weinig meer te maken met vechtgames. Wanneer je de tegenstander aanvalt krijg je na de eerste combo een dramatische close-up waarin je tussen twee aanvallen kan kiezen. Je vijand mag ook kiezen en als hij juist anticipeert verlies je je combochain en kan het watertrappelen naar elkaar toe weer beginnen. Lukt het wel, dan krijg je een van een stuk of zeven animaties te zien van jouw vechter die de ander helemaal lam slaat en alle hoeken van de arena laat zien. Aangezien Goku en cohorten gemiddeld 40.000 levenspunten bezitten, heb je de meeste strak geregisseerde vechtscènes wel gezien na het eerste potje. Deze dramatische Russische roulette-momenten worden ook in andere situaties geactiveerd. Je kunt begrijpen dat tijdens de eerste speelsessie mijn verbazing gauw omsloeg in afgrijzen. Niet meer sinds A2 Racer durfde ik in een realtime actiegame notities te maken middenin gamesessies. Knap werk, Spike!
Flamingoroze fighter
Ultimate Tenkaichi heeft naast een lange, ietwat droge Story Mode ook uitgebreide Multiplayer en Tournament Modes. Vreemd genoeg kon ik niemand meer vinden om ze grondiger te testen na de eerste avond, dus benut ik mijn tijd om de Hero Mode uit te lichten. Een matig uitgewerkt idee waarvan ik wél begrijp wat Spike er mee wilde doen. Hierin customize je een personage en zoek je in een alternatief universum gevechten uit zonder noemenswaardige context of motivatie. Nog saaier dan de andere modes maar ik kon een glimlach niet verbergen toen mijn kale, flamingoroze vechtersbaas op een wolkje over de wereld vloog. Wie heeft er LSD nodig als je dit soort games kan spelen?
Conclusie
Dragonball Z: Ultimate Tenkaichi’s lot was eigenlijk al bezegeld toen ik mijn eerste combochain bij elkaar moest gokken. Hoe zadel je een franchise, waarin personages met hun kleine teentje de aarde kunnen vernietigen, op met zo’n lamlendig vechtsysteem? Stop gewoon weer een oude Dragonball-game in je console! Het verhaal ken je toch al.
