Muggeziften

[Batmanjepper]

hoi, ik heb niet lang meer te gaan. Ik zit in een microscopisch rolstoeltje een microscopische pijp te roken. Twee lange weken heb ik moeten leven, en dat bestond alleen maar uit mezelf voortplanten. Ik heb een zeer grote familie, drieduizend units, de zwakkere zijn onlangs dood, niet door natuurlijke selectie, maar omdat ze zo zwak en dom zijn dat ze zich razende mensen met een vliegenmepper in de hand op stang jagen. Ik heb de zwakkere in de familie al duizend keer gezegd: 'bijt geen mensen, die kunnen razend worden en jouw als prioritair probleem in hun leven gaan beschouwen.' Ik ben zoals gezegd al een zeer oude, bejaarde vlo. Tijdens mijn leven heb ik mensen gezien dat de gekste dingen deden om mij en mijn familie toch maar uit te roeien. Waarom laten ze ons nu niet gewoon hun huisdieren als woonkamer gebruiken en de mens zijn armen of benen als ontbijttafel of toilet? Sommige mensen probeerden ons te vergassen met persoonlijke, zwavelgeurende lucht, al ben ik niet zeker dat dat op ons gericht was. Anderen kochten een spuitbus met donkergroene damp om ons in een oogwenk te doden, maar je had er van die mensen bij dat besloten er een aansteker onder te houden, het kon ze merkbaar bezeten van razernij niet schelen dat hierdoor hun huis in brand vloog. Ze wilden waarschijnlijk zeker zijn van onze vernietiging, onder het motto: 'twee keer is scheepsrecht.' Waarom richtten die mensen hun aandacht zo op ons, zo'n kleine diertjes?... 'Emieeeeeeel, het ben ik, Oscar!' 'Ja Oscar?' 'Die mensen waar jij het over hebt, zijn geen hulpeloze koeien of ossen, die hebben een pinaccuruut brein!' 'Oscar, mag ik mijn levensverhaal even vertellen? Ik ging er net toe komen... Ga bijten, hup!' 'Maar vader Emiel, dit konijnenhol waar we in verblijven heeft geen nut meer, de konijnen zijn gevlucht.' 'Heb je je zusje stiekem tussen de tenen van dat konijn gestopt Oscar?' 'Jazeker vader, onze familie zal overleven!' 'Goed, goed, maar hoeveel familie's van het andere bloed zijn er momenteel denk je?' 'Waar? Hier? In Maastricht? 'Over de hele wereld dommerik!' 'Hier in Maastricht hebben we naar vernomen vijftienduizend andere clans, over de hele wereld zo'n twintig miljard.' 'Ha, schaterde Emiel. Als buitenaardse wezens ooit onze planeet bezoeken, zullen deze niet denken dat deze van de mens is, maar van de overheersende soort, de vlooien!' 'Gaat en plant u voort Oscar! Doe je taak!' 'Vader Emiel, wat heeft het voor nut ons alleen maar voort te planten? Ik begrijp dat we het voortbestaan van onze familie moeten verzekeren, maar met welk nut? Het is een hondenleven!' 'Hmmmm, honden, ik denk dat...' 'Emiel!!! Waarom moet ik me zo nodig voortplanten?' 'Beste zoon, er zijn dingen die je niet helemaal begrijpt, we hebben gewoon de drang om ons voort te planten, waarom begrijp ik ook niet helemaal.' 'En genieten van het leven vader Emiel? Wanneer kunnen we dat eens?' 'Waarschijnlijk als we ons genoeg hebben voortgepland.' 'Vader Emiel, we planten ons al miljoenen jaren voort, nu wil ik genieten!' 'Is dat zo?' antwoordde Emiel met een nogal schaapachtig lachje op zijn kleine grimas.' 'Allemaal op Oscaaar!' Brulde Emiel. Dit was een hele circusshow, de overige honderd leden die Emiel vergezelden probeerden op Oscar te springen om hem te versmachten, maar Oscar sprong ook, telkens op het laatste moment. Emiel stond met zijn voelsprieten naar Oscar gericht te wijzen waar hij naartoe sprong. 'Grijp hem! en versmacht hem!' Na een tiental minuutjes was Oscar gedood, wat voor Emiel een eeuwigheid leek te duren. 'Komaan Jean-Jaak, leider van mijn verzet, help me verder met je hele familie dit afscheidsbericht te typen.' Emiel zit in een bewoonbaar huis, achter een mensen-pc. Hij vind persoonlijk dat vlooien-pc's technologisch niet geavanceerd genoeg zijn. De vlooien-pc is een beukelaar-blad, drijvend op een vijver, met in het midden een gestolen mensennaald geplaatst om de vier windstreken aan te duiden. Hun PC fungeert dus als kompas. Dat is eigenlijk het enige dat de vlooienfamilie moet weten: 'Allen daarheen mijne broeders!' Maar Emiel wil meer, dat is waarom hij het huis van een rare kerel is binnengedrongen, vervolgens troepencommander Jean-Jaak (tweede minister van het militaire verzet) heeft ingezet, om samen met z'n allen, op één toetsje te springen om deze afscheidsbrief te schrijven. 'Sssssst, troepen, typ stilletjes, die kerel is terug van zijn werk.' 'Tiens?' zegt Uhurus, 'Wat staat mijn PC hier aan te staan?' 'Godverdomme! Wat is dat hier op mijn toetsenbord? Een stel springende, zwarte stipjes, dat op mijn geliefde site zit te kladden!!!' 'Hij valt ons aan met een vliegenmepper, vluchten jongens!' ...