Ga naar inhoud

Het meest vervelende topic van het jaar


Black Velvet

Aanbevolen berichten

Jawel. Je kijkt er naar. Pfff, weer iets nutteloos. Ik moet weer iets lezen wat nergens over gaat en waar gelul en gehannes in staat. Maar, als je je voorhuid naar achter trekt en je piemel uit het raam steekt, voel je die ijzige kou langs je knop glijden. Dan zie je het ineens uit een ander perspectief. Je leest het, en beeld het je in. Dat is de kracht van het schrijven en typen in ons universum. Je leest iets, en je voelt het. For example. Het is laat. De klok heeft al geslagen. Je beseft je dat je zin hebt in wat te drinken, goh, misschien ook wel wat te eten. In je aussies trek je sokken aan. Je loopt als een muis naar beneden, onderweg naar de koelkast, want daar staan immers de meest lekkere dingen in. Je trekt de koelkast open, en het lampje verblind je, het duurt even voordat je goed ziet wat er allemaal ligt. Hmmm, een glas melk? Alleen sla...? Maar dan, achterin de koelkast, een cirkelvormig object verpakt in aluminium folie. Oh dat is heel nice! Zijn de hersenen die dat signaal naar je spreukmateriaal stuurt. Je pakt het pak melk er ook maar bij. Je pakt de aluminium verpakte versnapering uit op het aanrecht, je vermoedens zijn waar gebleken, een simpele, geurloze peperoni pizza. Maar ja, er is niks anders dan alwéér chips. Dus je neemt het met genoegen, en pakt het bord met de melk erbij op, en doet het keuken licht uit. Langzaam loop je naar de deur die je de woonkamer uitleidt richting de trap. Met wat mikken en goed kijken tel je de treden die je oploopt om niet om te vallen met al die spullen die je trap zo vies maken, dat even wegvegen er niet meer in zit. Gelukkig gaat het goed. Bijna boven. Je loopt de kamer binnen, en plots voel je die ijzige tergende pijn van je voet naar je rug lopen. Het gevoel dat je scheenbeen waarschijnlijk als een lego bouwpakket in elkaar is gezet. En dat is precies wat er gebeurd. De plakjes peperoni vliegen alle kanten op. Het melk schiet er tussen door. Het bord wat je vast had, wentelt in een slow-motion beweging naar de grond. Daar lig je, als een oorlogsslachtoffer. Je schreeuwt, scheld alsof je armen er af gerukt zijn. Maar eigenlijk, heb je alleen je been gestoten tegen dat houten kut krukje wat altijd in de weg staat, maar waar je eigenlijk te lui voor bent om te verplaatsen. Het einde. (Voorlopig)
Link naar reactie
Delen op andere sites

Doe mee aan dit gesprek

Om te reageren, moet je eerst inloggen. Dit doe je door rechtsboven op inloggen te klikken.

Gast
Reageer op dit topic

×   Geplakt als verrijkte tekst.   Herstel opmaak

  Er zijn maximaal 75 emoji toegestaan.

×   Je link werd automatisch ingevoegd.   Tonen als normale link

×   Je vorige inhoud werd hersteld.   Leeg de tekstverwerker

×   Je kunt afbeeldingen niet direct plakken. Upload of voeg afbeeldingen vanaf een URL in

  • Wie is er online

    • Er zijn geen geregistreerde gebruikers deze pagina aan het bekijken
×
×
  • Nieuwe aanmaken...