Absoluut

[Batmanjepper]

Zoals het hoort, geloofd iedereen diep vanbinnen in zijn eigen God. En dan bedoel ik niet die oude sokkel met een baard van tien meter en een aureooltje boven zijn hoofd. Goed, ik ben Christelijk opgevoed, maar denk je dat ik het leuk vond om als kind elke zondag naar de kerk te gaan en te zingen:’Hozanaaaa In Den Hoge en De wereld is een toverbal?’ Ik heb het over ons allen God, laat ik hem zo voor het gemak maar even noemen. Deze omvat alles, van het kleinste madeliefje tot ons complete zonnestelsel en veel, veel verder. Laat ik eerst even de tekortkomingen van het menselijk brein beschrijven, deze dat ervoor kunnen zorgen dat wij niet het eindpunt zijn van de evolutie. Een eenvoudig voorbeeld, ik kijk naar een groep rosse mieren, druk in de weer, blaadjes te dragen om het nest te bekleden. Zien deze mieren mij? Neen, ik behoor deel tot de atmosfeer. Hun hersentjes zijn te bekrompen. Wel, om voor te stellen hoe bekrompen onze hersenen zijn, kan het zijn dat er iets of iemand is die net zoals ik naar de mieren keek naar ons kijkt, hoog in de lucht, de ruimte zo je wil, en deze afstand kan miljoenen lichjaren beslaan. Maar onze hersenen kunnen het niet vatten. Dit is puur theorie, ik zeg niet dat er iets of iemand ons in het oog houdt, ik wilde alleen maar de gebreken van de menselijke geest blootleggen. Ik wil het even hebben over schaal, wat is groot en wat niet? Is onze aarde groot? Ja, omdat wij deel uitmaken van deze planeet, wij zijn haar kinderen en weten niet beter. Toch is de aarde zoals iedereen wel weet een relatief klein bolletje. Kijk eens naar de zon, is die groot? Groter ja, de aarde past er een miljoen keer in, weer een voorbeeld wat wij met onze bekrompen hersentjes niet kunnen voorstellen. Toch is de zon een middelgrote ster, relatief klein dus, als we nog over relativiteit kunnen spreken. We hebben ons zonnestelsel, dat stelsel waar onze acht planeten rond de zon draaien, aangetrokken door de zwaartekracht van de zon. Moet je niet vragen hoe sterk die is. Pluto is geen planeet maar een uit de kluiten gewassen ijsdwerg. Heel dit minieme stelsel, hoe groot ook (het blijft miniem) behoort tot een veel grotere cluster, een sterrenstelsel, of galaxy. Om je een voorbeeld te geven hoe groot een gemiddeld sterrenstelsel is, zoals datgene waar wij in leven, er zijn minder zandkorrels op de hele aarde dan dat er in onze melkweg (sterrenstelsel, galaxy) sterren zijn, allemaal zonnen. Het licht (het snelst toelaatbare mechanisme binnen onze wetten, driehonderdduizend kilometer per seconde) doet er honderdenduizenden jaren over om van het ene eind van de melkweg naar de andere andere te reizen. Niet voor te stellen, onze hersenen zijn gebrekkig op dat vlak, maar het kan ook zijn dat God niet wil dat we dit begrijpen, waarom vertel ik je later. Zijn sterrenstelsels zoals bijvoorbeeld de Andromedanevel dan groot? Weet dat er weer miljarden complete sterrenstelsels zijn, miljarden, en in eentje daarvan, in een rustige uithoek van een spiraal leven wij. Maar je kan ons niet vinden. Eens we zo ver uitgezoomd zijn dat je complete sterrenstelsels ziet, zie je eigenlijk alleen maar ‘gewone’ sterren. Zoomt men nog verder uit, dan begint de structuur van het hele heelal zich kenbaar te maken. Het is een paars beeld, waar alle sterrenstelsels zich overlappen en ‘filamenten’ vormen. Zoals een onveranderde bliksemschicht. Zoomt men dan nog verder uit, wat nog nooit iemand gelukt is, komt men bij God. Er zijn meerdere heelallen, elk met hun eigen natuurwetten. God kan deze voor hem kleine bubbels van pure energie allen gadeslaan. Nu weet je wat groot is. Elk heelal is als een bel uit een bellenblaasmachine en net zoals deze bellen, zijn de heelallen zeer kwetsbaar en fragiel. Nu komen we dus bij de vragen die mij zoal bezig houden. Wat is het doel hiervan? Zijn wij een soort van moestuintje van pure opzichzelfstaande energie dat God aan het planten is? Plant hij de zaadjes van de levensboom, zoals de Ark van Noah? Wil hij elk heelal een kans geven zich te ontplooien en de kracht van het leven zelf hierin verwerken? Ik kan natuurlijk helemaal verkeerd zijn, en dat mag ook, zolang er geen bewijs bestaat is elke gangbare theorie als dusdanig geldig. Ik heb wel een mogelijk antwoordt waarom het heelal voor ons zo groot is. Wij zijn ruimtekolonisten. Het zou kunnen dat God wil voorkomen dat de ontmoeting tussen intelligente wezens zich ooit zal manifesteren. Vandaar de natuurwetten. Waarom? Omdat God weet dat dit rampzalige gevolgen heeft. Alle wezens zijn gebonden aan de lichtsnelheid, waardoor hij zeker is dat een ontmoeting nooit zal plaatsvinden. De aarde bestaat circa 4,5 jaar en over nog eens 4,5 jaar zal ze sterven, doordat de zon een rode reus wordt en ons opslokt. Het kan een uitgekiend plan van God zijn: ‘ik geef jullie nog eens vier miljard jaar om hier weg te geraken en je voortbestaan te verzekeren.’ De zaadjes zijn gepland, maar ons zelfbewustzijn staat ons in de weg. Het moet best lukken om tegen die tijd de technologie te hebben de ruimte te koloniseren. Onze hersenen begrijpen niet hoe lang vier en half miljard jaar is, en als je kijkt naar wat we de laatste honderd jaar bereikt hebben, zeg ik ja. Maar ik vrees dat de mensheid het niet gaat halen, de evolutie doet aan natuurlijke selectie, en alles wat ongeschikt is om het voortbestaan van de soort te verzekeren sterft simpelweg uit. We moeten het roer drastisch omgooien, als het al niet te laat is. Ik denk dus niet dat wij geschikt zijn om ons voortbestaan te verzeken.

[Saeglopur]

Nou ja, hij is dus ook van Uhurus.

[Batmanjepper]

Check het relatieve grootte topic. Met deze tekst werd Uhurus nog serieus genomen. Dit was nog een oude voordat de valium de overhand nam.

[roastednerd]

>uhurus!