The Last of Us - Review

Deze review is exclusief voor PU.nl. In PU 7 (nr.235) vind je een compleet ander verhaal, waarin geen woord hetzelfde is! Tot uw dienst.

Na de eerste uren spelen vond ik The Last of Us eigenlijk een beetje saai. Het had dat deprimerende, minimale gevoel dat ik associeerde met films zoals The Road en The Crazies, waarin uiteindelijk alles ellendig is. En dat is natuurlijk logisch, want in een post-apocalyptische wereld loop je waarschijnlijk niet zingend en vrolijk huppelend rond in je tutu. Toch, het ingetogen gedrag van Joel en z’n metgezel (wat eerst nog niet Ellie is) en de infrequente tonen van tragische muziek… laten we zeggen dat een van m’n wenkbrauwen langzaamaan omhoog kroop. Maar boy o boy, wat zat ik ernaast!

Hard en zielig

The Last of Us gaat pas echt los op het moment dat Ellie erbij komt. Logisch, want zij en Joel zijn letterlijk, figuurlijk en onontkoombaar het emotionele middelpunt van de game. Nee, dat is nog te zacht uitgedrukt… Het tweetal máákt de game, dankzij hun sublieme optreden dat middels indrukwekkende performance capturing tot leven komt. Voor bijna elke andere game zijn acteerprestaties nou niet bepaald belangrijk, maar in dit specifieke, zeer bijzondere geval wel degelijk. Want dit is zo’n zeldzame game die evenveel leunt op verhaal als op gameplay, gewoon om dat die beide elementen ongeveer van even, uiterst sterke kwaliteit zijn. Let wel, dat betekent in dit geval niet dat het verhaal briljante plottwists heeft, zorgvuldige uitgedokterde lore kent (hoewel het zelfs op dat vlak af en toe weet te verrassen) en van epische proporties is, maar het is sterk op een veel bescheidener, kleinschaligere manier. De briljantie zit in het feit dat je nog nooit –ja, ik zeg ‘nog nooit’- zo hebt meegeleefd met de belevenissen van de personages in een game, als je straks met Ellie en Joel zult doen. Dat is zo goed als een garantie. Niet helemaal, want ik moet natuurlijk rekening houden met mensen die een klomp ijs van gebruikt pleewater hebben in plaats van een hart. (En met The Walking Dead z'n emotionele impact. Goed punt, MichaDutch!)

Geen fan

Maar goed, over de emotionele impact van The Last of Us, daar heb ik het in de review die je in PU 7 zult vinden uitgebreider over, hier leg ik de nadruk meer op de gameplay. Voordat ik daarover begin, eerst een bekentenis: Ik ben géén groot fan van de Uncharted-serie. Dat heeft onder andere te maken met het feit dat die games zo lineair zijn als de weg die mijn gulp aflegt voordat ik m’n snaak er doorheen steek, maar ook omdat ik de klim-sequenties echt het zwakste excuus voor gameplay vind sinds het banaan in een anime-meisje haar mond steken in Dream C Club Zero Portable. Maar het állervervelendste, wat mij vooral op begon te vallen in Uncharted: Golden Abyss (wat, toegegeven, ook veruit het slechtste deel is dat niet door Naughty Dog ontwikkeld is), is dat Drake in de cutscenes gepresenteerd wordt als een brave, goedhartige dude, die door iedereen bij de ballen gegrepen wordt omdat hij zo goed van vertrouwen is, terwijl hij vervolgens in de gameplay honderden mensen ijskoud kogels door de schedel jaagt. Hij draait zelfs, zonder te knipperen, tientallen nekken om! Sorry hoor, maar dan is bij mij die hele blockbuster/semi-realistische illusie naar de tering.

Beter dan Drake

Niet alleen het kleurenpalet van ‘zonnig’ groen en bruin in The Last of Us lijkt verdomd veel op die van Uncharted, maar vooral ook de gameplay: 3rd person knallen, lichte puzzels, vechtmechanieken en een QTE-tje op z’n tijd. Maar alles lijkt te zijn geperfectioneerd: de guns knallen lekkerder en bruter, de puzzels zijn simpeler, logischer, maar houden je toch bezig, het vechten is stoerder en afwisselender en de filmische momenten zijn beter over de game verdeeld. Het belangrijkste is echter dat de pure genadeloze grofheid in de gameplay, de kapot gestampte schedels en plat geramde adamsappels, zich prima vertaalt naar de bruutheid in de filmpjes… en andersom. Deze game draait om overleven in een harde wereld, koste wat het kost, en dat doe je natuurlijk niet door mee te doen aan groepsknuffels. Joel is een killer, een man die door de omstandigheden in deze vernietigde wereld een diamantharde papi is geworden. Maar dan kruist Ellie z’n pad en zij brengt Joel weer in contact met de zachtheid van z’n ziel, terwijl hij haar op zijn beurt leert hoe je moordt en wantrouwt. Fuck, begin ik toch weer over die emo-shit…

Schimmel terror

Goed, terug naar de gameplay. Op het einde van de 10 tot 15 uur durende singleplayer (op Normal) heb je meer dan tien knalijzers verzameld, van een vlammenwerper tot en met een éénschots monsterrevolver genaamd El Diablo. Bovendien kan je zes verschillende, erg handige hulpstukken in elkaar knutselen met materiaal dat je in de wereld verzamelt, waaronder medkits, (rook)bommen en shiv (prison-style steekmessen). En verdomme, die je shit zal je nodig hebben ook! Zelfs op Normal is de weerstand namelijk heerlijk pittig, ongeveer even uitdagend als een willekeurige Halo op Heroic. Clickers, mensen die in verregaande toestand van verschimmeling (verzombieing) zijn, kunnen je in één beet doden, dus daar moet je zwaar voor uitkijken en dan heb je nog een klasse 4 lompe monsterzombie, die fungusbombs gooit en je kop uit elkaar trekt als je dichtbij genoeg komt. Daarnaast heb je snipers en gasten met body armor die niet makkelijk het leven laten, maar het lastigste van de niet-zombie tegenstanders: ze zijn fucking slim! Flanken, wegrennen als het te heet onder hun voeten wordt, gewoon op hun plek blijven als ze veilig in dekking zitten; dit zijn duidelijk knakkers die, net zoals Joel, overleven met de paplepel ingegoten hebben gekregen. Reken er dus op dat je vaak doodgaat, maar bijna nooit op een frustrerende manier. Goudeerlijk moeilijk dus, en dat duurt niet alleen het langst, maar is ook het leukst.

Prinses droogvoet

Natuurlijk, er zitten wel wat imperfecties in The Last of Us. Soms lopen tegenstanders als debielen heen en weer tussen twee punten, alsof ze in paniek aan het ijsberen zijn en het gebeurt ook wel eens dat twee charactermodels in elkaar overgaan alsof ze spoken zijn. Wat betreft logica is het feit dat Ellie niet kan zwemmen en sommige puzzels gebaseerd zijn op het feit dat je Joel op zoek moet laten gaan naar een palet om haar over het water op te vervoeren, nogal vergezocht. Helemaal als het om een afstandje gaat van anderhalve meter en de bebaarde hardass daarvoor moet duiken, klimmen en zoeken om te voorkomen dat z’n prinsesje natte voetjes krijgt. Maar voor de rest? Niets dan extreme lof voor deze prachtige creatie, die boeit van (iets na) het begin tot het einde en je niet alleen verslaafd maakt aan de gameplay, maar ook aan Joel en Ellie. Ik mis ze nu al…

LET OP! Onderstaande cijfer is puur gebaseerd op de magistrale singleplayer, de multiplayer is namelijk pas speelbaar vanaf het moment dat de game in de winkels ligt. En ja, dan zit ik met m’n ballen in LA. Maar alleen al voor de singleplayer moet je The Last of Us BLIND aanschaffen, dus ook al is de MP kut (wat ik overigens niet verwacht), het zal deze game nooit minder onmisbaar maken!