Pokémon GO - Review

Net zoals de rest van de wereld was ik de afgelopen dagen een fervent wandelaar. Ik zag dan wel niks van mijn omgeving, want mijn blik was stevig gefixeerd op mijn telefoon. ‘Die Abra moet hier toch ergens zitten’ dacht ik, terwijl ik een groep veel te hippe gasten passeerden die ook allemaal op hun telefoon keken. Pokémon GO houdt iedereen bezig, jong, oud, de young professional achter in de twintig en de magazijnwerker. Maar na een aantal dagen jagen op pokémon, vroeg ik me af waarom doe ik dit nog? En vooral ‘hoe lang nog?’

Gotta catch ‘m all

Voor diegenen die nog niet weten wat Pokémon GO is, zal ik dat eerst even kort uitleggen. Via geocaching en augmented reality plaatst Niantic, de maker van deze app/game, pokémon over de hele wereld die gevangen kunnen worden wanneer je daar dicht bij in de buurt bent. Her en der zijn belangrijke gebouwen, kunstwerken en andere bezienswaardigheden omgedoopt tot Pokéstops waar je gratis items zoals Pokéballs, potions en eieren kunt krijgen wanneer je erlangs loopt. Pokémon GO is in principe een vierdaagse lopen, maar dan langer en met veel meer tussenstops. Tips om het meeste uit de game te halen, vind je overigens hier.

Over de hele wereld loopt iedereen met zijn of haar telefoon in de hand om hun collectie te vergroten en hun gevangen pokémon sterker te maken. Dit doe je door ze candies te geven die je krijgt wanneer je dezelfde pokémon vaker vangt; een Rattata heeft Rattata candy nodig om te evolueren en sterker te worden en een Squirtle dan weer Squirtle candy. Daarnaast kost het Stardust en dat krijg je ook door pokémon te vangen, maar ook door ze te laten evolueren, door eieren uit te laten komen en door Pokéstop te bezoeken. Dat betekent dat je in principe elke pokémon die je tegenkomt wilt vangen. Wandeltochtjes duren daarom al snel 2,5 uur, tenzij je batterij eerder leeg is, en die kans is groot.

In Pokémon GO hebben je beestjes trouwens geen levels maar Combat Points (cp). Dat getal stijgt wanneer je een pokémon sterker maakt. Hebben wilde pokémon een hogere cp, dan zijn deze moeilijker te vangen. Vanaf level 8 krijg je Razz Berries om dat weer makkelijker te maken. Je kan dus snel zien of een wilde pokémon sterk is, of dat je hem beter naar de professor kan sturen voor een candy.

En dan?

Na een paar dagen heb je al een flink arsenaal aan biologische wapens op je telefoon staan, die een flinke stoot uit kunnen delen. Maar wat doe je dan? Wanneer je character level vijf is, kan je een team kiezen om te joinen. Blauw is team Mystic, geel is team Instinct en rood is team Valor. Dit is de belangrijkste keuze die je maakt in je jonge leven, want vrienden worden vijanden en andersom. Team Instinct for life!

Naast Pokéstops is je stad vanaf nu ook bezaaid met gyms en daar kan je met je teamleider van worden. Als een gym nog leeg is (doe geen moeite, ze zijn ondertussen allemaal vol) dan kan je daar een pokémon droppen die de eer van je team hoog moet houden. Andere leden van je team kunnen daar pokémon bij gooien of battelen om de reputatie van de gym te verhogen. Elke dag dat je een gym onder jouw controle hebt, krijg je gratis Pokécoins, Stardust en exp. Heeft een ander team zich al gepositioneerd in een gym, dan kies je zes pokémon van jezelf om alle ‘vijandige’ pokémon te verslaan. Zo verlaag je de reputatie van die gym tot hij neutraal is en dan kan je hem overnemen.

De battles

Naast het verzamelen van je favoriete pokémon (Niantic begint met de originele 151) kan je ze natuurlijk voor je laten vechten. Want wat heb je nu aan huisdieren die vuur kunnen spuwen als je ze niet kan laten vechten met andere dieren? Dit kan vooralsnog alleen in de gyms, maar er zijn plannen voor updates die gevechten tussen vrienden mogelijk maakt. Dit battle-gedeelte van het spel zorgt ervoor dat je Pokémon GO meer gaat zien als een app, dan als een game. De battles werken namelijk niet zo heel lekker.

De battles in Pokémon GO zijn niet turn based zoals in de handheld games, maar in real time. Daar komt een hoop ‘getap’ en ‘geswipe’ bij kijken en dit werkt niet zo intuïtief. Je pokémon hebben twee aanvallen, een snelle aanval en een sterke aanval. Voor die sterke aanval moet je eerst stamina opbouwen en vervolgens je vinger even op het scherm houden. De snelle aanval voer je uit door op het scherm te tikken. Je kan vijandige aanvallen ontwijken door naar links of rechts te swipen. Het klinkt heet simpel, maar de ervaring leerde me dat wanneer jouw pokémon veel sterker is, je makkelijk kan winnen door op het scherm te tappen alsof je een epileptische aanval krijgt. Dan maakt het type van je aanval niet eens bijzonder veel meer uit. Ik snap de keuze voor dit systeem wel, maar real time battles werken blijkbaar niet echt voor pokémon games.

Pidgey en Rattata

Ik snap dat het de bedoeling is dat ik naar buiten ga om mijn verzameling uit te breiden, maar ondertussen loop ik vooral tegen Pidgey en Rattata aan. In mijn stek zit soms een Spearow, maar overal waar ik kom zitten die ratten en daar ben ik helemaal klaar mee. Ik vang ze alleen maar voor de exp en Stardust die ik krijg, maar ik word er niet vrolijk van. Dit gegeven zorgt ervoor dat ik na een paar dagen de lol een klein beetje begin te verliezen en mijn telefoon eigenlijk alleen nog maar vast heb vanwege een innerlijke drang om ze allemaal te vangen. Verzameldrang is de grootste reden dat ik mijn gezicht nog begraaf in mijn scherm en ik denk niet dat dit de goede reden is.

Zoals ik al zei, zijn battles nog niet echt denderend en wanneer iemand een Garydos met elfhondernogwat cp in een gym heeft staan, ga ik dat met geen mogelijkheid winnen, dus doe ik het gewoon niet. Terug naar het verzamelen en Pokéstops zoeken. Uiteindelijk worden er nog meer pokémon toegevoegd, natuurlijk gaan ze voor de complete lijst van 721, en ik ga ervan uit dat de variatie op je map dan wat interessanter wordt, maar voor nu weet ik al precies dat ik binnen drie kilometer van mijn huis vandaan eigenlijk niks interessants kan vinden.

(Don’t) believe the hype

Ik typ dit tussenkopje terwijl ik denk dat je zeker in de hype moet geloven. De hype is real. Iedereen speelt het. Mensen verongelukken, vinden hun zielsverwant en creëren een band met medetrainers en schelden samen om de serverproblemen. Pokémon GO-spelers zijn een beetje de buschauffeurs van het voetpad geworden; als je elkaar tegenkomt, zwaai je even, je geeft ze een goedkeurend knikje of je zegt waar ze een Ponyta kunnen vinden. De wereld is nog steeds gek op Pokémon en GO komt het dichtst in de buurt bij waar je als kind over fantaseerde: Pokémon trainer worden en ze allemaal vangen, maar dan in het echt. Helaas voel ik me minder dan Ash Ketchum tijdens een Pokémon League gevecht, maar meer dan de Ash Ketchum die duizendmiljoen Taurus ving in de Safari Zone, maar dan zonder Taurus en met meer Pidgy. (Waar vind ik trouwens een Taurus?)

Het probleem van Pokémon GO is dat de balans nog niet optimaal is, in zowel het vangen van pokémon als het battelen. Dat is de eerste week nog niet zo’n punt, maar op den duur gaat het knagen. Hierdoor vind ik dat GO meer een app is dan een game; het vergt weinig skill noch kennis om ‘goed’ te worden, maar het hangt meer af van geluk, heel veel tijd en een beetje van in app aankopen. Ik ga er stiekem vanuit dat dat in de toekomst beter wordt door het toevoegen van nieuwe pokémon en een functie om te ruilen en te battelen met je vrienden, maar voor nu trek ik mijn batterij voornamelijk leeg vanwege verzamelwoede.