Call of Duty: Black Ops 4 review: Seks met je ex 

Jetlag is voor pussy's, Duitsers en eikels die hengelen naar aandacht en de vraag 'o, waar ben je dan geweest'. Jetlag heb je elke maandagochtend, punt. Het is niets waar een irritante onderwijzer of hoofdredacteur je niet doorheen kan doen ploegen. Of een partijtje Call of Duty: Black Ops IIII. Daar kwam ik achter toen ze ons vlak na een vlucht richting Los Angeles een controller in de hand dropten en een eerste Team Deatmatch opstartten. Heel even leek het alsof die veel te comfortabele fauteuil het zou winnen, maar uren later – het was in Europa inmiddels allang weer ochtend – zaten we stijf van de cafeïne te juichen, te vloeken en beschuldigden we elkaar van allerlei onfatsoenlijke activiteiten met moeders.
      

Springlevende dino

Call of Duty is een grote speler aan het shooterfront. Het maakt niet uit of de serie voor jou de commercieel leeggemolken neergang van een niet langer relevante dinosauriër vertegenwoordigt. Of je een paar afleveringen helemaal uitwoonde en de rest maar niets vond. Of het gewoon je go-to kick is om wekelijks een paar uurtjes met je vrienden zombies te knallen. Zelf heb ik de afgelopen jaren uitgebreid tussen al die houdingen heen en weer gezwalkt. Maar nu, met de bèta en een vrij intensieve review-doop achter de kiezen, lijkt deze Black Ops IIII er toch weer in te hakken. Om geen andere reden dan dat ik me nagenoeg elke minuut heb vermaakt. Meer dan ik vooraf had durven hopen. Is het weer de zoveelste Call of Duty? Ja, maar wat had je dan verwacht? Speelt ie smoother dan die postbode die de helft van de kinderen op zijn route eigenlijk een verjaardagscadeautje schuldig is? Affirmative.

De vergeten kunst van het rondrennen

Ondertussen weet je al dat Black Ops IIII geen singleplayer heeft, dat het de grootste dosis zombiegameplay ooit serveert én dat het met Blackout zijn caravan aan de battle royale-trekhaak hangt. De 'standaard multiplayer' lijkt daarbij wat in de verdrukking te komen, maar doet wat we ervan verwachten: korte, vaak intense partijen serveren van Deathmatch, Domination en het nog altijd geweldige Kill Confirmed.

Heist, waar je cash moet zien te bemachtigen (of stelen) en zorgen dat je ermee weg komt, is oké, maar beter in een esports-omgeving. Of in elk geval met een meer op elkaar ingespeeld team. Het is eerst wel even wennen aan de nieuwe wapens en dat de game je met zijn 'boots on the ground'-gameplay niet op of over bepaalde obstakels laat jumpen of klimmen. Om het tempo erin te houden, kun je nu wel haast elke actie (zoals sliden, zwemmen, ergens overheen klauteren) uitvoeren zonder je vizier van de vijand en je vinger van de trekker te halen. Gewoon rondrennen in een shooter is iets dat we te vaak voor lief nemen, maar wanneer dat niet precies goed zit, haalt dat de beleving net zo veel omlaag als een manke gunplay. Klein puntje van kritiek: voor veteranen komen heel wat maps misschien wel iets te 'bekend' over.
       

Zombies!

Kort door de bocht is dit het beste Zombie-deel tot nu toe. Tegelijk is het ook de diepste en meest complexe ooit. Dat betekent een langere, ietwat steilere leercurve. Elke map hoort bij één van twee verhaallijnen. Zo vallen IX en Voyage of the Damned onder een nieuw 'Chaos'-verhaal rond excentrieke tijdreizigers die hun ding in het eerste geval in en onder een Romeinse arena doen, en in dat tweede op een zinkende Titanic. Daarnaast is er de 'Aether'-storyline, die modernere personages in een remake van Blood of the Dead en (voor wie de Black Ops Pass koopt) Classified dropt.

Het is tijdens de gesprekken met je vierkoppige team dat je dat verhaal verteld krijgt. Het stemmenwerk is geweldig en de dialoog bij momenten echt hilarisch. Je hebt het na een tijdje wel gehoord en soms overstemt het je vaak paniekerige communicatie met co-op-kameraden, maar je haalt er heel wat broodnodige hints uit. Het enige dat ik niet heb geprobeerd, is zombies met bots. Een first voor de reeks, die maakt dat ook solospelers van deze mode kunnen proeven.
        

En nog meer zombies

De mappen zijn gruwelijk uitgestrekt, zitten vol puzzels, tonnen tactische mogelijkheden en allerlei kansen om met je hele groepje uitgeroeid te worden. Het wordt echter pas echt complex wanneer je in de customization van je personage duikt. Naast je wapens en een special wapen/aanval zijn er immers de elixirs. Drankjes die je zelf kunt craften en waarvan je er vier verschillende kan meenemen. Die komen in common- tot epic-varianten en trakteren je op handige of gameplaybepalende bonussen. Denk bijvoorbeeld aan uitgeschakelde spelers terug in de actie plaatsen nog vóórdat de golf van het moment helemaal is afgewerkt. Of je mag een wapen van de muur trekken dat onmiddellijk is geüpgraded voor jouw fase van de game.

Wegwijs raken uit die mogelijkheden en een ideale elixir-mix samenstellen die ook nog eens de slagkracht van je team complementeert, is in het begin wat overweldigend. En dan hebben we het nog niet gehad over die 'mutations', een soort mods waarmee je de allesbehalve vanilla-smaak van het Zombie-deel in Black Ops IIII naar eigen recept kunt tweaken. Kortom: het wordt effe wennen, maar aan het eind van de rit krijg je een aangenaam gestoord diepe en lang vers smakende Zombie-beleving.
      

Blackout

Hoe dúrf ik de misschien wel meest spraakmakende pijler van Black Ops IIII – de battle royale-mode Blackout – nog even snel in een paragraafje achteraan te dumpen? Nou, omdat er verdomd weinig over te vertellen valt dat jullie niet al weten. Behalve dan misschien dat het doet wat het moet doen en de regerende Fortnite- en vooral PUBG-titelhouders terecht doet zweten. Het pakt gewoon het beste van die laatste en stroomlijnt dat naar een iets minder meedogenloze, soepel draaiende last man/team standing-kick. We speelden met ruwweg 100 man verdeeld over vierkoppige 'quads'.

Op twee keer wat marginaal connectiegestotter na was het een intens feestje. Zelfs die keren dat we het helemaal upfuckten, was het nog lachen. Oké, op de helikopters na stuurt elk voertuig als een grootmoeder in een zeepkist en het is nog even uitzoeken welke wapens je het best liggen, maar het inventory-management met een controller ging beter dan gevreesd. 

Voor de rest doet Blackout wat de rest van Black Ops IIII doet: een beproefde shootergameplayformule, vlot draaiend en tot in de puntjes afgewerkt op je bord kwakken. We durven zelfs te vermoeden dat heel wat CoD-haters en -afhakers zich hier wel mee zullen vermaken.
       

PC knalt weer mee

Lang niet elke Call of Duty-aflevering omarmt de pc-gamers zoals dat moet. Bij die van Treyarch zit dat gelukkig meestal wel goed, en dat is voor Black Ops IIII gelukkig niet anders. De overstap van Steam naar Blizzards Battlenet zat er al een tijdje aan te komen en hoewel dat voor ons niet had gehoeven, hebben we weinig échte klachten over Battlenet. Wie in de open-bèta de pc-versie van Blackout speelde, weet al dat de pc-versie geen onhandig gemaskeerde port is, maar een game die helemaal from scratch voor dit platform is opgetrokken – van de navigatie langs menuschermen en gunplay tot de customization-opties die een pc-speler mag verwachten. Je HUD-elementen iets meer naar het midden trekken als je op zo’n extra brede monitor speelt? No problemo!